Abel Tasman N.P. en Golden Bay
Door: Evarien en Hennie
Blijf op de hoogte en volg Evarien
16 Maart 2006 | Nieuw Zeeland, Takaka
Na een dagje rust in Nelson zijn we gefietst naar het Abel Tasman Nationaal Park om wat te gaan wandelen. In Marahau, een plaatsje aan de rand van het park vonden we een kampeerplek bij "the Barn", een hostel met veel ruimte om te kamperen en zicht op de baai en de bergen. Zo'n hostel heeft naast warme douches ook altijd een keuken met koelkast, gasfornuis etc, dan kun je weer eens uitgebreid koken i.p.v op onze eenpitter.
De volgebnde ochtend namen we een watertaxi naar Anchorage Bay in het park, vanwaar je terug naar de camping kunt lopen. We lopen een route door de Torrent Bay, waar het deze ochtend laagwater is en we naast reigers, aalscholvers en ijsvogels zien, die hier bij eb hun kostje aan het verzamelen zijn. De naam Abel Tasman komt touwens van de zeevaarder met dezelfde naam, die voor de V.O.C. op ontdekkingstocht ging en via de zuidkust van Australie in december 1642 hier voor anker ging. De eerste ontmoeting met de Maori was op zee en de nederlanders beantwoordden het blazen op de schelpen van de Maori met trompetgeschal. Dat was voor de Maori weer een oorlogsverklaring en de volgende dag werd een sloep overvallen en dacht Abel dat het maar beter was om te vertrekken. Hij dobberde nog wat rond langs het noordereiland en vertrok alweer in januari. Jammer, anders was N. Zeeland misschien wel een provincie van Nederland geweest.
De volgende dag weer een watertaxi gepakt, maar ditmaal gingen de fietsen mee, wat wat organisatie vergde. Zittend in de boot werden we daarna op een trailer de zee ingereden en even later raceten we al langs de kust naar de noordkant van het park. We hadden geluk, onderweg kwamen we een groep van wel 50 dolfijnen tegen, die wel zin hadden in een wedstrijdje en met de boot meezwommen en geregeld een salto maakten. Vlakbij de kust ontdekte de schipper nog een school roggen en na een uurtje werden we bij Totaranui afgezet met fietsen en bagage. In Totaranui is een D.O.C. camping met wel 800 plaatsen, maar nu in het naseizoen was het rustig. Nou totdat een familie met een massale boot achter de 4WD aankwam en direct de autoradio ging uitproberen. Op de vraag of het wat zachter kon kregen we maar een antwoord: "Why". Gelukkig was de camping groot en verhuisden we een stuk.
In Abel Tasman Park hebben we verder prachtig gewandeld langs vele mooie strandjes en door het dichtbeboste binnenland. Aan de kust kwamen we bij een zeehondenkolonie met jongen, die onder op de rotsen gezeten een huilend geluid maakten. Zeker honger. Toen een watertaxi met een groep: "zwemmen met zeehonden" aankwam, was het wel grappig om te zien hoe de zeehonden met hen een spelletje speelden. Toen de zwemmers een zeehond ontdekt hadden, ging hij er snel vandoor en moest er weer gezocht worden.
Na 2 dagen pakten we onze fietsen weer eens en reden via een gravelweg door het binnenland van het park door naar Golden bay en langs deze baai van wel 50 km door naar de noordelijkste punt van het eiland, Farewell Spit. Het is een mooie ruige kust met veel kliffen en zelfs duinen. Een beetje thuis dus. In het plaatsje Colingwood vonden we een huisje aan de baai en namen een dagje vrij. Het is een dorpje met vakantiehuisjes, zoals dit soort dorpjes in Nederland er in de jaren 60 uitzagen. Lekker eten, wijntje en alweer een zonsondergang. Sorry, sorry, we beseffen dat we jullie wel een beetje overladen met al die stranden en zonsondergangen, terwijl het bij jullie nog zo fris blijft.
Om de Golden Bay te verlaten moet je een pasje van 800 meter over en de weg is nogal steil. Dus kochten we een enkeltje: "top of the hill" en konden deze watjes vanuit het busje, met de fietsen achterop genieten van het uitzicht.
De volgebnde ochtend namen we een watertaxi naar Anchorage Bay in het park, vanwaar je terug naar de camping kunt lopen. We lopen een route door de Torrent Bay, waar het deze ochtend laagwater is en we naast reigers, aalscholvers en ijsvogels zien, die hier bij eb hun kostje aan het verzamelen zijn. De naam Abel Tasman komt touwens van de zeevaarder met dezelfde naam, die voor de V.O.C. op ontdekkingstocht ging en via de zuidkust van Australie in december 1642 hier voor anker ging. De eerste ontmoeting met de Maori was op zee en de nederlanders beantwoordden het blazen op de schelpen van de Maori met trompetgeschal. Dat was voor de Maori weer een oorlogsverklaring en de volgende dag werd een sloep overvallen en dacht Abel dat het maar beter was om te vertrekken. Hij dobberde nog wat rond langs het noordereiland en vertrok alweer in januari. Jammer, anders was N. Zeeland misschien wel een provincie van Nederland geweest.
De volgende dag weer een watertaxi gepakt, maar ditmaal gingen de fietsen mee, wat wat organisatie vergde. Zittend in de boot werden we daarna op een trailer de zee ingereden en even later raceten we al langs de kust naar de noordkant van het park. We hadden geluk, onderweg kwamen we een groep van wel 50 dolfijnen tegen, die wel zin hadden in een wedstrijdje en met de boot meezwommen en geregeld een salto maakten. Vlakbij de kust ontdekte de schipper nog een school roggen en na een uurtje werden we bij Totaranui afgezet met fietsen en bagage. In Totaranui is een D.O.C. camping met wel 800 plaatsen, maar nu in het naseizoen was het rustig. Nou totdat een familie met een massale boot achter de 4WD aankwam en direct de autoradio ging uitproberen. Op de vraag of het wat zachter kon kregen we maar een antwoord: "Why". Gelukkig was de camping groot en verhuisden we een stuk.
In Abel Tasman Park hebben we verder prachtig gewandeld langs vele mooie strandjes en door het dichtbeboste binnenland. Aan de kust kwamen we bij een zeehondenkolonie met jongen, die onder op de rotsen gezeten een huilend geluid maakten. Zeker honger. Toen een watertaxi met een groep: "zwemmen met zeehonden" aankwam, was het wel grappig om te zien hoe de zeehonden met hen een spelletje speelden. Toen de zwemmers een zeehond ontdekt hadden, ging hij er snel vandoor en moest er weer gezocht worden.
Na 2 dagen pakten we onze fietsen weer eens en reden via een gravelweg door het binnenland van het park door naar Golden bay en langs deze baai van wel 50 km door naar de noordelijkste punt van het eiland, Farewell Spit. Het is een mooie ruige kust met veel kliffen en zelfs duinen. Een beetje thuis dus. In het plaatsje Colingwood vonden we een huisje aan de baai en namen een dagje vrij. Het is een dorpje met vakantiehuisjes, zoals dit soort dorpjes in Nederland er in de jaren 60 uitzagen. Lekker eten, wijntje en alweer een zonsondergang. Sorry, sorry, we beseffen dat we jullie wel een beetje overladen met al die stranden en zonsondergangen, terwijl het bij jullie nog zo fris blijft.
Om de Golden Bay te verlaten moet je een pasje van 800 meter over en de weg is nogal steil. Dus kochten we een enkeltje: "top of the hill" en konden deze watjes vanuit het busje, met de fietsen achterop genieten van het uitzicht.
-
24 Maart 2006 - 09:34
Koen@veteranen.nl:
Gisteren keek ik nog in mijn mailbox,geen nieuws en vandaag 24/3 ontvang ik jullie verslag van 16/3. Enige verbazing.In ieder geval bedankt en de print gaat weer de bekende weg. Alles oke hier en we hopen dat eindelijk het voorjaar wil doorbreken. We genieten van jullie reisverslagen en we blijven zo goed op de hoogte. Het ga jullie goed.
hgr. Aat Sr. -
24 Maart 2006 - 17:44
Cora:
Het is alsof we er zelf weer zijn, alleen hebben jullie mooier weer en meer tijd. Groot gelijk dat jullie een kaartje 'top of the hill' gedaan hebben. Andere hellingen hebben van ons ook heel wat verwensingen te horen gekregen. Maar mooi was het er wel. Geniet verder van de tocht en we zijn benieuwd naar het volgende verhaal. -
24 Maart 2006 - 19:50
Coos En Hans:
Dit lijkt mij het ideale vakantieland voor de natuurliefhebber; jammer dat het zo ver weg is. Makkelijk dat je niet met je bagage hoeft te lopen want zo te zien hebben jullie genoeg. Hebben jullie veel lekke banden met die gravel wegen?
Geniet ze! -
27 Maart 2006 - 21:22
Albert(o) Tiemersma:
Effe de site bekijken en....wat een prachtige foto's!! en via het verslag wandelen met jullie mee. Heel veel plezier bij het vervolg. P.S.: voor het geval dat jullie nog niet wisten, 31/03 is koninklijke bezoek in Tres Aroyos, Beatrix, Willem Alexander en Máxima woorden in het Colegio Holandés ontvangen, mijn moeder is daar aanwezig als speciale gast en óók in verband met de 60 jaar bestaan van het Colegio. -
02 April 2006 - 10:39
Anne & Simon:
eindelijk weer op internet en dus een hele zooi foto's ïngehaald; zo'n beetje jullie hele reis. te veel om op te reageren in een enkele zin. in een woord:fantastisch. eef,jeziet er goedenontspannen uit en hennie zien we vooral slepen met fietsen en zo, maar hij is de duidelijke fotograaf no.1. ook prachtige vogels gezien door jullie. vandaag is hier de 1e zwaluw boven ons huis gesignallerd, maar die maakt inderdaad nog geen zomer. vorig weekend 20 graad, nu 10 en vorst aan de grond. en de tuin wil zo graag. liefs en kussen van deze huiselijke typjes. -
02 April 2006 - 11:20
Cees Van Der Wildt:
Jullie prachtige foto's roepen mooie herinneringen op.Hebben jullie ook nog de potvissen (spermwhales) gezien ? Ze komen tot vlakbij de kust, dus het is een "must"!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
