Fietsen over de "Kettle Valley Railway"
Door: Evarien en Hennie
Blijf op de hoogte en volg Evarien
17 Oktober 2011 | Canada, Penticton
Sinds ons laatste bericht uit Nelson is er weer heel wat gebeurd. We zijn onze trip over de Kettle Valley Railway (KVR) begonnen en zijn nu over de helft en op weg naar Vancouver. Aan het einde van de 19e eeuw werden er in dit gebied een aantal spoorlijnen aangelegd om de mijnen waar goud, zilver en andere metalen gevonden werden af te voeren naar de smelterijen. Blijkbaar werden er ontzettende winsten verwacht, want het bouwen van zo'n spoorlijn was niet niks. De KVR moet een aantal bergketens passeren tussen de Rockies en Hope en dat betekent elke keer zo'n 600 - 1000 meter stijgen.
Duizenden arbeiders werden uit Europa gehaald om deze klus te klaren. Begin 1900 was de spoorlijn gereed en reden de eerste stoomtreinen over het net dat uiteindelijk oost en west Canada zou verbinden. Toen de mijnen sloten en er highways waren aangelegd, werden de meeste spoorlijnen tussen 1960 en 1975 gesloten en de rails verwijderd. Nu liggen er door heel BC prachtige trails, die een maximale stijging hebben van 2% en dus niet te steil zijn. Een makkie zou je zeggen. Nou dat valt nogal mee, want het pad is onverhard natuurlijk en kent stukken met rotsen, waardoor je door elkaar geschud wordt en stukken met los zand, wat de snelheid ook niet ten goede komt. Er zijn ook mensen die de route blokkeren, zoals een boer in Greenwood, die denkt dat men via de KVR bij hem heeft ingebroken en daarom een boomstam over het pad legt. Uiteindelijk maakt het niet uit of je bergop of bergaf gaat, de gemiddelde snelheid blijft zo'n 8 - 10 km per uur. Maar het is een prachtige route, ver weg van de snelweg, met prachtige uitzichten en de bomen en struiken staan in de prachtigste herfstkleuren. Het is ten slotte oktober en dat betekent dat de temperaturen omlaag gaan en de dagen korter worden. Kamperen is er niet meer bij en we verblijven in cabins, motels en jeugdherbergen, wat heel goed bevalt. Kunnen we later opblijven en niet om 6 uur al onze slaapzak in, want dan valt de nacht en 's nachts wordt het al - 6 Celcius. Je moet je reis wel goed plannen, omdat er lange stukken bij zijn waar je helemaal geen onderdak kunt vinden en zoals bekend, langzamerhand is er veel "closed for the season". De plaatsjes waar we doorheen komen waren eens "booming" met soms wel 28 hotels, maar nu kunnen we er maar net eentje vinden en zijn we blij dat er meer dan chips en sapjes alleen in de winkel ligt. Het plaatsje Greenwood huisvestte aan het begin van de tweede wereldoorlog, net na de aanval van Japan op Pearl Harbour honderden Japanners. Zij woonden soms al generaties in het land, maar werden nu als een potentieel gevaar gezien en moesten daarom verhuizen van de westkust naar een plek waar ze geen gevaar waren. Veel van hen waren vissers en tevens werden al hun bezittingen en visrechten afgepakt. Velen wonen nog in de buurt van Greenwood. We fietsen door een gebied dat een droger klimaat heeft en dat is goed te zien aan het droge gele gras en de kale bergen. Er komen ook veel slangen voor en die houden er soms van om te gaan zonnen op het warme pad. De slang van de foto had geluk, Hennie reed maar net langs de staart, terwijl Evarien de kop net miste. Eergisteren reden we door de Myra Canyon, waar totaal 18 enorme "trestles" (spoorbruggen) zijn gebouwd om de trein door de Canyon te kunnen geleiden. In 2003 heerstte hier een brand en zijn bijna alle trestles verbrand. Binnen enkele jaren heeft men al deze bruggen weer opgebouwd, een enorme klus waar vele vrijwilligers aan mee gewerkt hebben. Op een prachtige zonnige dag zijn we door de Myra Canyon gefietst en hebben de trestles tvan soms wel 60 meter hoog en 220 meter lang bewonderd. Bij Chute Lake, op 1200 meter hoogte, vonden we onderdak in het "Chute Lake Resort" in een rustieke cabin. Het was al laat op de middag en we hebben direct het vuur aangemaakt in een oude "woodstove", waar we ook op moesten koken. Deed Hennie denken aan het fornuis in de keuken van zijn tantes. We probeerden het vuur 's nachts nog aan te houden, maar dat betekende elk uur het bed uit en nieuw hout op het vuur. Dan maar 's ochtends om zeven uur de kou in en het vuur opnieuw aanmaken en dan snel weer terug in bed totdat het hutje was opgewarmd. Nu zitten we in Penticton aan het Okanagan Lake, waar aan de oevers veel wijngaarden liggen. het is de wijnstreek van Canada en we gaan die maar eens proberen. Op het strand van Penticton, waar het 's zomers wemelt van de badgasten is het nu stil en de oude radarboot de S.S. Sicamous ligt er verlaten bij. De boot heeft betere tijden gekend toen er hier nog weinig wegen waren en het het enige vervoermiddel was op het Okanagan meer van wel 130 km lang. We gaan morgen van hieruit weer de KVR op en nemen de volgende berg op de route, weer een pas van 1100 meter. Als alles goed gaat zijn we over 10 dagen weer in Vancouver, waar we onze reis afsluiten. We hopen dat het vanavond nog lukt om foto's op de weblog te plaatsen, maar dat is altijd de vraag.
Liefs Evarien en Hennie
Duizenden arbeiders werden uit Europa gehaald om deze klus te klaren. Begin 1900 was de spoorlijn gereed en reden de eerste stoomtreinen over het net dat uiteindelijk oost en west Canada zou verbinden. Toen de mijnen sloten en er highways waren aangelegd, werden de meeste spoorlijnen tussen 1960 en 1975 gesloten en de rails verwijderd. Nu liggen er door heel BC prachtige trails, die een maximale stijging hebben van 2% en dus niet te steil zijn. Een makkie zou je zeggen. Nou dat valt nogal mee, want het pad is onverhard natuurlijk en kent stukken met rotsen, waardoor je door elkaar geschud wordt en stukken met los zand, wat de snelheid ook niet ten goede komt. Er zijn ook mensen die de route blokkeren, zoals een boer in Greenwood, die denkt dat men via de KVR bij hem heeft ingebroken en daarom een boomstam over het pad legt. Uiteindelijk maakt het niet uit of je bergop of bergaf gaat, de gemiddelde snelheid blijft zo'n 8 - 10 km per uur. Maar het is een prachtige route, ver weg van de snelweg, met prachtige uitzichten en de bomen en struiken staan in de prachtigste herfstkleuren. Het is ten slotte oktober en dat betekent dat de temperaturen omlaag gaan en de dagen korter worden. Kamperen is er niet meer bij en we verblijven in cabins, motels en jeugdherbergen, wat heel goed bevalt. Kunnen we later opblijven en niet om 6 uur al onze slaapzak in, want dan valt de nacht en 's nachts wordt het al - 6 Celcius. Je moet je reis wel goed plannen, omdat er lange stukken bij zijn waar je helemaal geen onderdak kunt vinden en zoals bekend, langzamerhand is er veel "closed for the season". De plaatsjes waar we doorheen komen waren eens "booming" met soms wel 28 hotels, maar nu kunnen we er maar net eentje vinden en zijn we blij dat er meer dan chips en sapjes alleen in de winkel ligt. Het plaatsje Greenwood huisvestte aan het begin van de tweede wereldoorlog, net na de aanval van Japan op Pearl Harbour honderden Japanners. Zij woonden soms al generaties in het land, maar werden nu als een potentieel gevaar gezien en moesten daarom verhuizen van de westkust naar een plek waar ze geen gevaar waren. Veel van hen waren vissers en tevens werden al hun bezittingen en visrechten afgepakt. Velen wonen nog in de buurt van Greenwood. We fietsen door een gebied dat een droger klimaat heeft en dat is goed te zien aan het droge gele gras en de kale bergen. Er komen ook veel slangen voor en die houden er soms van om te gaan zonnen op het warme pad. De slang van de foto had geluk, Hennie reed maar net langs de staart, terwijl Evarien de kop net miste. Eergisteren reden we door de Myra Canyon, waar totaal 18 enorme "trestles" (spoorbruggen) zijn gebouwd om de trein door de Canyon te kunnen geleiden. In 2003 heerstte hier een brand en zijn bijna alle trestles verbrand. Binnen enkele jaren heeft men al deze bruggen weer opgebouwd, een enorme klus waar vele vrijwilligers aan mee gewerkt hebben. Op een prachtige zonnige dag zijn we door de Myra Canyon gefietst en hebben de trestles tvan soms wel 60 meter hoog en 220 meter lang bewonderd. Bij Chute Lake, op 1200 meter hoogte, vonden we onderdak in het "Chute Lake Resort" in een rustieke cabin. Het was al laat op de middag en we hebben direct het vuur aangemaakt in een oude "woodstove", waar we ook op moesten koken. Deed Hennie denken aan het fornuis in de keuken van zijn tantes. We probeerden het vuur 's nachts nog aan te houden, maar dat betekende elk uur het bed uit en nieuw hout op het vuur. Dan maar 's ochtends om zeven uur de kou in en het vuur opnieuw aanmaken en dan snel weer terug in bed totdat het hutje was opgewarmd. Nu zitten we in Penticton aan het Okanagan Lake, waar aan de oevers veel wijngaarden liggen. het is de wijnstreek van Canada en we gaan die maar eens proberen. Op het strand van Penticton, waar het 's zomers wemelt van de badgasten is het nu stil en de oude radarboot de S.S. Sicamous ligt er verlaten bij. De boot heeft betere tijden gekend toen er hier nog weinig wegen waren en het het enige vervoermiddel was op het Okanagan meer van wel 130 km lang. We gaan morgen van hieruit weer de KVR op en nemen de volgende berg op de route, weer een pas van 1100 meter. Als alles goed gaat zijn we over 10 dagen weer in Vancouver, waar we onze reis afsluiten. We hopen dat het vanavond nog lukt om foto's op de weblog te plaatsen, maar dat is altijd de vraag.
Liefs Evarien en Hennie
-
18 Oktober 2011 - 06:23
Fieke:
Ha genieters van het goede leven,
Ik ga vanavond het verslag goed lezen, de foto's bekijken en met jullie meegenieten. Eerst even werken... Nog maar 15 dagen. Jammer voor jullie, maar fijn voor ons!
liefs -
18 Oktober 2011 - 06:59
Kees En Cora:
Hoi wereldreizigers,
ziet er weer geweldig uit. Die herfstkleuren zijn fantastisch. Lijkt me heerlijk zo over de ex-spoorlijnen fietsen en jullie doen het rustig aan met 8-10km per uur. Jullie hebben toch wel die boom weer aan de kant geschoven bij die boer? Hier is de laatste nazomer weer voorbij en giet het van de regen. Lekker ook voor jullie straks als je het zolang droog hebt gehad...
Geniet nog maar volop de komende weken, ze zijn voorbij voor je het weet. Liefs -
18 Oktober 2011 - 08:33
Evelien Uit Nagele:
ohhhhhhhhhhhhhhhh, schitterend.!!! ik ga ook maar eens trainen voor zo'n prachtige fietstocht; indian summer in de okanogan valley, heel mooi! fijn dat je camera op zo'n paaltje blijft staan en niet het ravijn in stort!
liefs en nog veel mooie fietsdagen.
evelien -
18 Oktober 2011 - 09:09
Anneke En Wim:
Voor al die inspanningen worden jullie dik beloond met een overweldigende natuur. Schitterende foto's! Ik heb spijt dat ik vanmorgen niet ben gaan hardlopen omdat het regende en nu zit ik te schelden op mezelf "watje!" helemaal bij het zien van die stoere plaatjes.
Nog een goede laatste tijd. XX
-
18 Oktober 2011 - 10:09
Jo&anne:
Tussen het poetsen door even jullie alweer prettiglezend verslag doorgenomen. Ons zomerweekend is alweer voorbij en we gaan door met waar de herfst gebleven was, nat. Als ik naar buiten kijk projecteer ik jullie herfstkleuren erbij, zodat ik ook een mooi uitzicht heb.
Een hele fijne reis verder,
XXX -
18 Oktober 2011 - 19:38
Janet Havinga:
Het is werkelijk geweldig wat jullie allemaal beleven en meemaken. Prachtige foto's en het is en blijft genieten om het te lezen en te bekijken. Lieve groet uit zeeland ( herfstvakantie)en.......... tot over een tijdje:)
-
19 Oktober 2011 - 07:33
Wendy:
Hoi Hennie en Evarien!
Wat een prachtige foto's weer. Het lijkt wel of jullie alleen op de wereld zijn daar!
En vooral erg bedankt voor de foto van "Wendy's"!
Groetjes en nog ontzettend veel plezier!
Wendy -
19 Oktober 2011 - 14:00
Elisabeth:
Mooie herfstkleuren en dat fietspad ziet er inderdaad nogal ruig uit. Fantastisch dat jullie mij belden vorige week t.g.v. mijn verjaardag, erg gezellig! Nemen jullie 's avonds wel een local neutje tegen de koude? -
24 Oktober 2011 - 13:10
Harry En Lucy:
Hoi Hennie en Evarien,
We hebben genoten van de leuke verslagen en de foto's van de mooie reis die jullie hebben gemaakt. Het zit er nu bijna op en we zullen ook blij zijn als jullie weer veilig thuis zijn.
We hadden afgelopen zondag de verjaardag van Theo. De helft van de familie van ter Hart was er niet. Allemaal op vakantie. De mannen dachten dat ze wel de gebakjes van de afwezigen konden opeten. Met ons gaat het goed. Hennie, alvast een fijne verjaardag, het gebak komen we nog wel ophalen.
Veel liefs uit Terborg -
25 Oktober 2011 - 07:32
Jacques:
Tjonge, wat een belevenissen! De foto's geven een goed beeld van datgene wat jullie aan moois beschrijven. Wel fijn dat de slang het overleefd heeft.
Jullie gaan inmiddels het laatste weekje in. Ik wens jullie nu alvast een voorspoedige terugreis. Het lijkt me inderdaad verstandig dat je daarna nog even thuis de tijd hebt om deze bijzondere reis te verwerken, voordat je weer aan de slag gaat.
Geniet er nog even van de laatste acht dagen! -
26 Oktober 2011 - 19:17
Henk De Kruijf:
He Evarien en Hennie,
Ben ik nog op tijd? Ik zag dat jullie over 7 dagen al weer thuis zijn. Het ziet er allemaal zeer indrukwekkend uit. Mooie foto's en video's. Ik wens jullie nog een fijne laatste week en een goeie thuisreis. Tot gauw! -
27 Oktober 2011 - 15:20
Willem En Gerna:
Voordat jullie thuis zijn toch nog snel een berichtje van ons! Veel plezier de laatste week en we vinden het leuk jullie life te zien!
We hebben genoten van jullie foto's en verhalen!
groeten Willem en Gerna -
28 Oktober 2011 - 14:43
Anneke En Henk:
Hoi Hennie en Evarien,
Prachtig die herfstkleuren, mooie foto's! Als jullie dit lezen zijn jullie inmiddels in Vancouver en wij weer thuis. Nog even en we kunnen onze verhalen weer life aan elkaar vertellen. Geniet nog lekker en tot gauw!
Liefs van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
