van Antequera naar Grazalema.

We zijn al drie dagen in Grazalema en dat bevalt ons opperbest. Wat hebben we genoten van het Grazalema en de bergen hier. Na een dag fietsen lekker gegeten op een terras en na een café Americano tijd voor een reisverslag. Morgen gaan we verder, maar Grazalema en omgeving zijn een aanrader wanneer je van wandelen of fietsen houdt.

Antequera verlaten was nog niet eens makkelijk. We moesten onze fietsen eerst een paar steile straatjes op duwen, voordat de weg minder steil werd en we echt konden fietsen. Daarna fietsten we onderlangs de bergen naar El Chorro. Volgens Benjaminse ergens een bruggetje over en een klein weggetje in. Nou, dat bruggetje was mooi weggespoeld en we konden gelukkig nog onderlangs door het water fietsen. De bergen en de kloof bij El Chorro waren prachtig en langs de weg en de rivier bloeide de Oleander. Toen we een klein hotelletje bij een "Ermita", is een kapelletje, tegenkwamen was het besluit snel genomen. Vanaf het terras hadden we een mooi uitzicht op de bergen en de rest van de middag en avond zaten we op het terras. Nadat we de volgende dag eerst de schapen terug de wei in hadden gebracht gingen we verder via Aldares naar El Burgo. Na El Burgo hoog door de bergen over de "Puerto del Viento" van 1190 meter naar Ronda.
Dat was wel even wennen, Ronda is echt een trekpleister en het wemelt er van de medetoeristen, o.a. veel dagjesmensen uit de kustplaatsen. De Tourist Information is ook een belevenis. Zonder echt naar je te luisteren pakt de jongen een stadsplattegrond. Hij maakt erop wat aantekeningen met de vermelding, hier zijn we, daar is de stierenvechtersarena en daar de kloof. Vraag je verder iets dan blijkt hij meegedaan te hebben aan de wedstrijd verbaasd kijken en zijn we nog niet echt verder. Oké, we gaan zelf lekker op pad. We zochten een rustig terrasje dat Hennie nog kende van een eerdere trip met Jo en Kees. Wat bleek, de gitaarspeler zat er nog steeds en het was nog niet duidelijk of hij nou echt speelde of playbackte. Om 17.30 uur zat zijn dag erop en werd alles ingeladen in een grote stationcar en vertrok hij. Het leven van een straatmuzikant is ook niet meer wat het geweest is.

Na een goede nachtrust vertrokken we de volgende dag naar Grazalema, een korte rit van ca 30 km naar het op 850 meter gelegen plaatsje hoog in de bergen. Onderweg bossen vol met kurkeiken, die elke paar jaar gepeld worden om de kurk te oogsten. Of de schroefdop impact heeft op de vraag naar kurk weten we eigenlijk niet, maar dat zou kunnen. Hier in Spanje zijn we trouwens geen schroefdop op de wijnfles tegengekomen. We kwamen net op tijd aan, terwijl we maar net het oude centrum van Grazalema hadden bereikt barstte de regen los en zou de eerste paar uur niet meer stoppen. Tijd voor een uitgebreide lunch in een van de restaurantjes. Via booking.com een hotel gezocht dat dichtbij lag en op een droog moment ingecheckt. 's Avonds natuurlijk in een café de match Madrid -Madrid bekeken. De afloop werd gevierd met vuurwerk, maar het bleef maar kort onrustig in Grazalema.

Zondag was een bijzondere dag, het was de dag van de "Corpus Christi". Tegenover ons hotel ligt de kerk en men is daar al vroeg bezig een altaar met beeld en bloemen buiten te zetten. In een paar straten wordt hetzelfde gedaan en om de 50 meter staat een altaar. Op Sacramentsdag wordt de heilige hostie in een monstrans rondgedragen in een processie door een priester. Dat gebeurt hier ook en om 11.30 uur gaat de processie van start en wordt er gestopt bij elk altaar. De stoet wordt voorafgegaan door drie meisjes in rood gewaad met kaarsen. Daarna volgen een groep jongens en meisjes in hun mooiste kleren. Dan de priester met monstrans onder een baldakijn, gedragen door 6 mannen. Er wordt gebeden en na afloop gooien de kinderen rozenblaadjes over het altaar en gaat de processie zingend door naar het volgende altaar. 1.5 uur later zijn ze weer terug bij de kerk. 's Middags maken we een wandeling door de bergen. Al snel ziet Evarien een grote vogel een nis binnenvliegen, hoog in de rots. Met de verrekijker en zelfs met de camera zijn ze te spotten. Het blijkt de vale gier te zijn, die daar hoog boven in de rots nestelt. Verderop horen we wat en zien we een berggeit weglopen. Hennie met camera in de aanslag er omzichtig achteraan om het dier niet te verjagen. Nou dat bleek overbodig, iets verder ligt het dier ontspannen op een rots en trekt zich niets van ons aan. Blijkbaar al heel wat bekijks gewend. De foto's van deze wandeling spreken voor verder voor zich. Vandaag was het de dag om eens zonder bagage met de fiets op pad te gaan en dat hebben we geweten zeg. Dat is een heel verschil en zal ons morgen misschien wel opbreken. We maakten een rondje door het park, via El Bosque, Ubrique, Benaocaz en terug naar Grazalema. Een trip van 57 km, maar wel met zo'n 2000 hoogtemeters. Het wordt direct leuk bij de "Puerto del Boyar", waar een bus met Spaanse ouderen ons al opwacht. Na enkele minuten vertrekt de bus en wordt al gauw gevolgd door een tweede bus met hetzelfde ritueel. Uitstappen, foto's van groepjes met het uitzicht en weer de bus in. Voordat de derde bus aankomt gaan we op pad, zalig, een afdaling van wel 14 km naar El Bosque. Dit is wel een topdag, want hoewel er hard gewerkt moet worden, krijgen we telkens weer nieuwe vergezichten voorgeschoteld. Sommige iets minder aangenaam, wanneer je hoog boven je een auto ziet rijden en dat dan ook nog onze route blijkt te zijn. Terug op het pleintje in Grazalema is het tijd voor een biertje en een kijk op het dagelijks leven van de mensen hier.