Serra de S. Mammede.

Serra de S. Mammede. 1 juli 2016

We zitten nu vlakbij Castelo de Vide in het natuurpark Serra de S. Mammede, vlakbij de Spaanse grens. We verblijven op de camping van Dolf en dat bevalt heel goed. Natuurcamping, mooie plek met uitzicht op de bergen en hij heeft veel informatie over wandelen in deze streek. Het is heet, de 35 graden worden makkelijk gehaald elke dag. Vroeg op om te gaan wandelen en 's avonds onder de kurkeik voor de tent uitkijkend over het landschap waar de natuur langzaam overgaat van groen naar geel en bruin, de kleur van de droge zomer in Portugal. We hebben onze fietsen in Setubal in ons hotel achtergelaten en hebben voor 8 dagen een auto gehuurd en toeren door de Alentejo. Bij elke steile helling trapt Evarien vrolijk het gaspedaal in en is blij dat deze haar bespaard blijft.

Allereerst naar het middeleeuwse stadje Evora met de Unesco erfgoed status, waar we 2 dagen blijven. We dolen er door de straatjes en bezoeken een selectie van kerkjes en kloosters. Er zijn er zoveel in Spanje en Portugal dat je een beetje verzadigd raakt. Een klooster heeft wel een heel ongebruikelijke manier gevonden om met zijn doden om te gaan. Honderden skeletten zijn gebruikt om een zaal te bekleden. De muren, de pilaren en gewelven zijn ermee bedekt en men heeft er ook nog een artistiek kunstwerkjes van gemaakt, door bijvoorbeeld de schedels boven elkaar op de rand van een pilaar te plaatsen en door te laten lopen tot in het gewelf. Bij de ingang van de zaal staat: "hier rusten onze botten, we wachten op de uwe". Dan weet je weer wat je te wachten staat. Verder zijn er een tempel en badhuis uit de Romeinse tijd en vele mooie paleizen. De Universiteitsgebouwen uit de 16de eeuw zijn ook te bezoeken. Er wordt zelfs weer les gegeven en voor 3 euro mag je haast overal naar binnen. Waarschijnlijk kunnen ze het geld goed gebruiken, maar ik kan het me niet voorstellen dat er bij een Nederlandse Universiteit ineens een busje Japanners voorrijdt en uitvoerig de bibliotheek gaat fotograferen, terwijl daar gewerkt wordt.

Uit eten in Evora was ook een belevenis. We vragen de ober om een karaf huiswijn. Hij antwoordt dat deze echt niet te drinken is en wijst direct een veel duurdere fles aan op de kaart. Op de vraag waarom ze deze wijn dan überhaupt op de kaart hebben staan antwoord hij: "hij is echt slecht hoor, maar als je hem echt wil drinken is dat natuurlijk mogelijk". Wanneer we een restaurant ontdekken in een paleistuin besluiten we er te gaan eten. Na een kwartier halen we zelf maar de kaart en de rest van de avond staat in het teken van een "Faulty Towers" persiflage. Onze buren krijgen de verkeerde gerechten die nonchalant op tafel worden gezet. De ober loopt nog 10 minuten verdwaasd rond met het gerecht en gaat erover met iedereen in discussie. Onze ober is verknocht aan het woord "sorry" en voegt er ook nog een keer de legendarische woorden: "I don't know what to do with my life", aan toe. We wisten niet dat we een theaterremenu hadden genomen. Wanneer we onderweg in een cafeetje wat gaan eten, zit het vol met Portugese werklieden. Naast ons twee stukadoors met 7 flesjes bier voor zich. Het kan dus wel uitmaken of je muur voor of na de middag is gestuked.

We blijven 5 dagen op de camping "Quinta de Pomarinho" van Dolf en hij heeft een hele map voor ons met wandelingen in het natuurpark en geeft ons tips over uitstapjes. De lente is echt voorbij en het gras kleurt geel, wat het idee geeft dat je door een steppelandschap loopt. We lopen door kastanje- en kurkeikenbossen. Op de velden vaak omzoomd door stenen muurtjes staan olijfbomen. Het is een oude streek, vaak lopen we over middeleeuwse wegen. In het park liggen naast veel kleine dorpjes ook stadjes, zoals het middeleeuwse stadje Marvao, dat op een rots hoog boven de omgeving ligt. Tijdens een van de wandelingen werden we aangesproken met de vraag: "Are you still in the Euro". We kijken elkaar verbaasd aan en denken is er na de Brexit van vorige week nu al een Nlexit. Hebben we even niet opgelet? Maar het bleek over de EK te gaan, waar we natuurlijk helemaal niet aan meedoen. Een wandeling liep vanuit een plaatsje door de landerijen naar de grensrivier met Spanje. Een mooie, maar zware tocht door de hoge temperatuur en de brandende zon. We werden beloond met een zwembad tussen de rotsen, waar we konden afkoelen voor we aan de terugtocht begonnen.
's Avonds terug op de camping douchen en zwemmen in het 5x5 meter bad van Dolf. Daarna nog een paar uurtjes voor de tent met een lekkere salade en een koud wit wijntje, wachten op de zonsondergang.

Nu nog op de camping, de tent is ingepakt en we eten nog een meloentje, voordat we terug rijden naar Setubal om de auto in te leveren. Dan onze laatste week voor Lissabon en Sintra.

Inmiddels zijn we terug in Setubal en hebben op een pleintje vlakbij ons hotel samen met zo'n 100 Portugezen de wedstrijd tegen Polen gezien op een klein scherm. Grappig om te zien hoe de Portugezen de wedstrijd beleven. Echt geïnteresseerd lijken ze niet en er wordt heel wat afgepraat terwijl men niet naar het scherm kijkt. Wanneer het beeld ineens op zwart gaat blijven ze heel rustig. Twee cafés hebben de wedstrijd, maar het ene cafe loopt ongeveer 10 seconden achter, wat leuke situaties oplevert, vooral bij het penalty schieten. Het gejuich tijdens de penalty van Polen zegt genoeg.