Fietsen van Lake Tahoe naar Lassen Vulcanic NP.

We zijn nu een stuk verder naar het noorden gefietst en zijn weer helemaal in ons element nu we weer kunnen fietsen. Het is hier zo mooi en vanaf de fiets alleen maar indrukwekkender. Maar gezien de sneeuw die vele wegen onbegaanbaar maakt zullen we flexibel moeten zijn en volgt plan D, E, F en misschien nog wel meer. Dat maakt het fietsen wel heel anders dan in Europa. Het weer en in dit geval de heftige afgelopen winter bepaalt het voorjaar en een groot gedeelte van de zomer hier. Dat is elk jaar zo, maar dit jaar in het bijzonder. We hoorden dat op de Tioga Pass van ca 3000 meter hoogte, vlakbij Yosemite, die op ons lijstje stond, 20 meter sneeuw ligt. Men heeft maar besloten met opruimen te stoppen, aangezien ze waarschijnlijk pas de weg vrij zouden hebben in oktober wanneer de eerste sneeuw alweer gaat vallen. Deze pas zal dus dit jaar waarschijnlijk gewoon dicht blijven. Dat noemen we nog eens een winter en hoezo opwarming van de aarde zal Trump wel zeggen. Maar die sneeuw smelt ook en daardoor zijn de watervallen kolossaal en de rivieren zoals we een Amerikaan hoorde zeggen: “the River is massif , wall to wall”. Maar, hoewel er veel sneeuw ligt, waardoor we wat moeten improviseren is het al tijden prachtig weer, blauwe lucht, zonnetje en tussen de 20 en 30 graden C wel te verstaan.

We hebben in Truckee bij Anna, Forest en hun zoontje Utah overnacht. Zij zijn aangesloten bij “warm showers”, een groep fietsers wereldwijd, die onderdak verlenen aan fietsers onderweg, een soort vrienden op de fiets. Ze wonen in een prachtig huis in het bos en hebben ons echt verwend. Een voordeel was dat we alle spullen bij hen konden laten, terwijl wij de auto terug brachten naar Sacramento. Toen vrienden van hen op bezoek kwamen bemerkten we dat men hier kinderen plaats- of staatsnamen geeft, zoals Utah, Dakota en Denali. Zou in NL niet gauw gebeuren, denken we. Stel je voor: “Limburg, ga Texel even roepen, want we gaan zo eten”. In Sacramento verbleven we een dag in de jeugdherberg en hadden geluk, er was net een muziekfestival gaande en we kregen een hoge doses dixieland muziek te verwerken. Per trein gingen we de volgende dag terug naar Truckee, een mooie tocht door de bergen met uitzicht vanuit de Lounge wagon.

Vlakbij Truckee ligt de Donner Pass, waar spoor, weg en trail de oversteek over de Sierra’s maken naar de vruchtbare Valley in het westen van California. Na 1840 ontstond er een trek van immigranten naar het westen, gelokt door verhalen over vruchtbare gratis weg te geven grond. Men moest hiervoor een tocht van wel 2000 mijl maken door onherbergzaam terrein en over de Sierra’s. Dan valt onze fietstocht best mee. In totaal 250.000 gelukzoekers ondernamen deze tocht in huifkarren getrokken door paarden. Een zo’n groep was de groep van de familie Donner, bestaande uit 90 volwassenen en kinderen. Ze wilden een alternatieve kortere route nemen, maar kwamen in moeilijk terrein terecht en werden vlak voor de pas verrast door een vroege winter en moesten daar zien te overwinteren. Uiteindelijk overleefde ongeveer de helft van de groep, terwijl de rest genuttigd werd. Een indrukwekkend verhaal, dat vast in alle Amerikaanse geschiedenisboeken te vinden is.

Vanuit Truckee zijn we weer gaan fietsen, wat een genot om weer op deze manier actief te zijn. Forest had een alternatieve route voor ons bedacht en we waren benieuwd hoe het zou gaan na al die auto kilometers. We komen aan in Sierraville, een dorp met een stip op de kaart, maar met motel, restaurants, grocery en een café met koffie en homemade pies. Nu zijn er wel meer stipjes op de kaart en wanneer je daar aankomt blijken het drie huizen te zijn en dat is het dan. Tussen de hoge met sneeuw bedekte bergen liggen hier ruime valleien met boerderijen en koeien, zelfs lakense. We rijden ontspannen langs een vallei met velden vol bloemen naar Beckwourth, zo’n plaatsje zonder voorzieningen, maar wel een RV-park voor campers, waar we een nachtje voor $ 10,- mogen staan. De volgende dag heeft Forest voor ons de Grizzly Road voor ons in petto. Een prachtige weg langs het mooie Lake Davis en door bos, langs meadows vol bloemen en een rivier die kolkt in de diepte. Alleen is het een gravel/dirt Road en dat vergt wel wat van ons en onze achterbandjes. Over de rotsachtige stukken moeten we lopen en de modder zuigt aan onze banden, zodat we in slow-motion vooruitkomen. Ook een afdaling over rotsen is wat anders dan op een mooi geasfalteerde weg. Na 85 km komen we moe aan in het plaatsje Taylorsville en staan we alleen op de camping met uitzicht op de bergen. De campingbaas heeft zijn auto voorzien van de sticker: “Trump Will make America great again” en misschien moeten we daarachter zetten “in polution”. Net voor zessen en sluitingstijd vinden we de grocery/café met koffie, muffins en een heerlijke salade, jaren 60 muziek en WiFi. Iedereen wil weten wat we hier komen doen en we vertellen keer op keer waar we vandaan komen en wat we hier ondernemen.

De volgende dag door en dan blijkt dat Hennie’s achterband toch iets van de Grizzly Road heeft overgehouden, sissend loopt hij leeg en er zit een scheur in de buitenband. Altijd handig zo’n reserve band, wanneer je in de “middle of nowhere” staat en gelukkig woont de fietsenmaker Chuck in Chester en heeft hij Schwalbe en veel tips voor onderweg in voorraad. Verder langs het vogelrijke Almonar Lake en naar Westwood. Weer zo’n stip op de kaart, maar nu in ieder geval een tankstation met een winkeltje. Dat heet dan een convenient store, met 2 rijen zoete drankjes, een rij chips en de onvermijdelijke hot dogs. Het motel heeft betere tijden gekend en de grocery is al jaren dicht. Vlak voor Westwood staan we even stil om uit te rusten en wat te drinken. Stopt de sheriff naast ons en vraagt hoe het met ons gaat en of we hulp nodig hebben. Hij weet ook een rustigere weg. Weer eens wat anders dan: “U heeft 30 km te hard gereden”. Hij wenst ons zoals we vaak horen: "be save". We nemen een oude spoorlijn, de Bizz Johnson trail naar Susanville. Nooit echt steil en de laatste 20 km alleen maar bergaf. " makkie ", zou je zeggen. Prachtige tocht, maar met stukken grove gravel en bomen op de trail toch ook wel weer een uitdaging. Nu houdt Evarien’s achterband het voor gezien en moet de reserveband weer in actie komen.

We rijden nu een route oostelijk van Lassen National Park, aangezien de weg door het park dicht is vanwege de sneeuw. We kamperen in Bogard campground, een kampeerplek enkele kilometers van de weg in het bos. Je mag er gratis kamperen en we weten nu wel waarom. Nadat we een plekje hebben gevonden en de tent willen opzetten worden we belaagd door de muggen. Waar hebben we de DEET opgeborgen? Na een doses DEET druipen de muggen af en hebben we rust. Snel tent opzetten, wassen en dik aankleden voor de avond. Een vuurtje wil ook nog wel eens helpen tegen deze ellendelingen. In Zweden weten ze om te gaan met muggen en onze Hilleberg biedt soelaas, alleen heeft Hennie visioenen van wel 500 muggen, die op de loer liggen wanneer hij wil gaan plassen vannacht. ’s Ochtends wanneer we om 7 uur opstaan gaat het goed, alleen enkele suffe muggen vliegen rond. Maar wanneer we haast opgepakt zijn is het raak, de muggen zijn blijkbaar ook opgewarmd door de ochtendzon en hebben er weer zin in. Snel stappen we op en rijden met een vaartje ervandoor. Onze buurman Andrew wil hier een week blijven staan, we wensen hem veel succes toe.

Nu ik dit schrijf, zitten we op een camping in Lassen Vulcanic NP op 1812 meter hoogte bij een kampvuur. We hebben een stuk door het park omhoog gefietst, tot ca. 2000 meter hoogte en werden toen gestopt door de sneeuw. Het is 20.52 uur en gauw zal de zon onder gaan en wordt het tijd voor de slaapzak. Al het eten en toiletspullen mag je niet in je tent opbergen en staan in de ijzeren beerbox, die we ook prachtig kunnen gebruiken als kookeiland. De sluiting van de beerbox is zo gemaakt dat de beren ze niet kunnen openen, maar ook wij blijken er soms moeite mee te hebben. We merken dat de sloten van de beerbox in de verschillende parken anders is en dat heeft te maken met het feit dat beren leergierig zijn en toch doorkrijgen hoe de box te openen is.

Gisteren werden we verrast door een stel uit Florida, na het gebruikelijke praatje werden we uitgenodigd voor de maaltijd. Heel gezellig bijgepraat over onze - en hun reizen onder het genot van meatloaf, salade en een southern comfort toe. Nu zijn we aangeland in Burney, waar we een motel hebben, met een warme douche die langer dan 3 minuten duurt. En als bonus heb je vanuit de douche uitzicht op de "M" aan de overkant van de weg. We gaan nieuwe plannen maken voor de komende weken. Oregon staat dan op het program.