Ruta de la Plata naar Santiago

Inmiddels zijn we al dik driehonderd van de duizend kilometer op de pelgrimsroute, “Ruta de la Plata”, gevorderd onderweg naar Santiago de Compostela. Onderweg zien we veel pelgrims te voet en af en toe mensen die de route per fiets ondernemen zoals wij. In één van de eerste plaatsjes hebben we een pelgrimsboekje gekocht, waarin we stempels verzamelen van de plaatsen waar we overnachten. Elke avond bij het inchecken komt er een stempel bij. Uiteindelijk zijn deze stempels het bewijs dat je de route gelopen hebt en krijg je in Santiago de Compostela een certificaat of misschien wel een aflaat, waardoor al je zonden tot nu toe zijn vergeven. Dat lijkt ons wel wat.
De meeste plaatsjes onderweg hebben herbergen waar de pelgrims kunnen overnachten op een slaapzaal. We hebben gekozen voor de iets luxere optie van pelgrimeren. Het pelgrimeren is ook een goede inkomstenbron voor de plaatselijke middenstand hebben we ontdekt. ’s Avonds is het druk op de terrasjes van de restaurants met wandelaars naar Santiago. In Castillo waar we bij de herberg voor pelgrims zaten te picknicken werden we ontdekt door het plaatselijk TV-station en geïnterviewd in het Spaans door een aardige mevrouw. We deden ons verhaal in ons beste Spaans en hopen dat de kijkers in Castilblanco een leuke uitzending te zien krijgen.

Nadat we Sevilla de rug toe gekeerd hebben rijden we twee dagen door de Sierra Morena, een gebied tot zo’n 600 meter hoog, bezaaid met eikenbomen, zoals de kurkeik en de steeneik. Nu blijkt dat de varkentjes hier die eikels wel lekker vinden. We zien ze geregeld in het veld wroeten en rondrennen. Een heel ander leventje dan in de volle stallen bij ons. Maar uiteindelijk eindigen ze allebei bij de slager. Die eikeltjes zullen wel invloed hebben op de ham, die hier overal te koop is als “Jamon Iberica”. De eikenboompjes staan verspreid op de helling en eronder ligt een tapijt van lentebloemen in de kleuren wit, geel en paars. Het is een genot om hier te fietsen met al die kleuren om je heen. De brem, de lavendel en lupinen staan ook mooi in bloei.

Op de rustige landweggetjes komen we haast niemand tegen en wanneer er een auto wil passeren gaat dat heel voorzichtig. We voelen ons hier in Spanje echt veilig op de weg. Zelfs grote vrachtauto’s blijven achter ons rijden tot ze kunnen passeren en gaan dan helemaal naar de andere weghelft. Dat voorzichtig inhalen heeft zo zijn voor- en nadelen. Wanneer iemand achter je blijft rijden is de snelheid natuurlijk niet echt hoog. Is de kust eenmaal veilig, dan is het gas geven en ons snel voorbij, terwijl we achterblijven in een wolk roetdeeltjes. Zouden ze in het Spaans een woord voor roetfilter hebben? Soms mogen we een stuk over een fietspad, vooral bij de steden. Het fietspad is mooi groen geverfd, maar uitkijken moet je wel, want het kan maar zo eindigen in de bosjes. Het was voor ons Nederlanders wel even wennen aan de zebrapaden hier. Al wanneer je richting een zebrapad loopt om over te steken stoppen de auto’s hier. De Spanjaarden lopen zonder te kijken het zebrapad op in de wetenschap dat men voor hen stopt. Nou dat zou ik in Nederland niet in mijn hoofd halen.

Onderweg overnachten we in mooie kleine dorpjes, maar ook in grotere steden, zoals Zafra, Merida en nu in Cáceres. Het leuke is dat elke stad weer totaal anders is. Zafra heeft een compact klein centrum, witgeschilderde huisjes en intieme pleintjes met galerijen. Op één van die pleintjes zitten we ’s avonds tot half 11 op een terrasje aan de asperges en een wijntje. Merida is de hoofdstad van Extremadura en bezit vele Romeinse opgravingen uit de tijd van het jaar 0, gebouwd door keizer Augustinus. We waanden ons er een dag lang in het oude Rome in plaats van Spanje. Nu in zijn we in Cáceres en hebben een prachtige kamer in een hotel met uitzicht op het Plaza Mayor. Het is 1 mei en een lang weekend voor de Spanjaarden, die hier massaal naartoe zijn gekomen. Gezellig druk dus in de stad. In de oude ommuurde stad met vele paleizen met patio’s en torens hebben we het idee dat we in Italië zijn.

De Spaanse keuken bevalt ons prima, maar aan de etenstijden moeten we wel even wennen. Pas ’s avonds na half tien gaan de Spanjaarden eten. Gelukkig kunnen we vaak al iets vroeger aanschuiven. Vaak nemen we ’s middags om een uur of 3 à 4 een menu en later op de avond een keuze van tapa’s.
Wanneer we binnen eten, gaat dat meestal samen met een voetbalwedstrijd op volle sterkte op TV. Vanavond Bayern München Real Madrid, dat belooft weer wat te worden. De TV staat trouwens altijd aan en het blijkt niet nodig te zijn daar naar te kijken. Onze interesse gaat natuurlijk uit naar het weerbericht, dat we ook op TV volgen. Pas zagen we de mevrouw die het weerbericht presenteerde aansluitend reclame maken voor een geneesmiddel. Zou bij ons wel wat zijn. Gerrit Hiemstra, die in het voorjaar na het weerbericht, een middel tegen hooikoorts aanprijst. Discussie is er altijd en drie Spanjaarden in een bar maken evenveel herrie als een kroeg vol Nederlanders.

Morgenvroeg pakken we onze fietsjes weer op en rijden verder naar het noorden, richting Salamanca.