De witte dorpen van Andalusië .

Na 3,5 week in Spanje zijn we teruggekeerd in Sevilla. Zo schiet het natuurlijk niet echt op. Het wordt tijd om richting Santiago de Compostela te gaan fietsen. Maar het was zo mooi om nog een weekje hier door de bergen te fietsen en de mooie witte dorpjes en stadjes te bezoeken. Vandaag staat de teller op 977 km en hebben we de eerste 20 km, of moet ik zeggen 2 % van de 1000 km naar Santiago de Compostela afgelegd. Nog 980 km te gaan. Het is zondagavond in Guillena en het lijkt wel of iedereen bedacht heeft om de stad in te gaan om te flaneren en op de terrasjes te gaan zitten. De sfeer is ongedwongen en heel gezellig. We doen mee en hebben “vino blanco” en tapa’s besteld. Het is inmiddels half tien en de discussie hoe laat kinderen, die morgen naar school gaan, naar bed moeten is hier verre van actueel.

Aangezien we mooi-weer-fietsers zijn, hebben we onze fietsen twee dagen rust gegeven in Antequera. Hotel Toril was ons onderkomen en het restaurant El Mercado de plek om te eten.
Dat geeft tenminste structuur aan ons verblijf. We bezochten Dolmen, die wij hunebedden zouden noemen en hebben een aantal kerken bekeken. Maar daar raak je op den duur wel verzadigd van. In de kerk van het klooster van Belen, kun je voor € 1,- het licht laten branden. Net nadat de euro gedoneerd is, komt een non met een grote sleutel aangelopen en vertelt ons dat de deur op slot gaat. Met het schema van openingstijden van alle bezienswaardigheden in de hand gaat Evarien de discussie met haar aan. Maar die eindigt al snel met de mededeling: “Ja dat weet ik, maar nu gaat toch echt de deur op slot”. Even later staan we weer op straat. De kerken die we bezoeken zijn allemaal vrij druk. Iglesia Carmen heeft een metershoog altaar vol met beelden en massa’s engeltjes. Er wordt echt geleden en op menig beeld bengelen de tranen over de wangen, terwijl een uitgemergelde Jesus zijn kruis draagt en bloedt uit vele wonden.

Dan wordt het tijd om weer te gaan fietsen en om de stad te verlaten duwen we eerst de bepakte fietsen smalle straatjes omhoog, totdat de weg fietsen toelaat. Dan kunnen we ook genieten van de bergen om ons heen en de bermen vol met bloemen. Na een lange aangename afdaling komen we bij El Chorro uit. Onze route is duidelijk, maar de brug is weg en de rivier goed gevuld door het regenwater van de laatste dagen. Dus schoenen uit en eerst alle fietstassen overdragen, gevolgd door de fietsen. Jammergenoeg kunnen we de spectaculaire “Caminito del Rey”, een pad vastgeplakt aan de wand van een loodrechte kloof, niet doen. Boeken gaat via internet en blijkt al voor weken volgeboekt. Iets verder in Ardales hebben we een huisje gehuurd, we slaan wat boodschappen in en gaan er heen. Na een forse klim zien we onze huisbaas Antonio al staan en we duwen de fietsen het laatste stuk naar het huis. Het ligt prachtig met uitzicht over de bergen en de vallei. De jongen Jonathan heeft zijn huiswerk gedaan en heeft op een briefje in het Engels opgeschreven wat we moeten weten over het huis. De koekjes zijn voor ons en zijn een traditie voor Ardales vertelt hij ons.

Dan door naar Ronda, via de “Puerto del Viente”, oftewel de col van de winden. Ja vier winden bij Mayong is wel fijn, maar de winden hier houden ons goed bezig, zelfs wanneer we bergaf gaan. En bergaf gaat het naar Ronda, wel 15 km lang alleen maar naar beneden en genieten van de omgeving. Dat is het loon voor al dat klimmen. Ronda blijft een leuke stad en ’s avonds lopen we door de oude stad. De volgende ochtend fietsen we erdoorheen en rijden door de Sierra Ronda langs de witte dorpjes, waar deze streek bekend om is. We klimmen wat af, maar de uitzichten zijn dan ook adembenemend en zorgen dat we blijven gaan. De route brengt ons naar Cortes de la Frontera, door een gebied met veel olijfbomen. Een keer zagen we bij het ontbijt in een cafeetje een mevrouw olijfolie op een broodje gieten. Dat ging maar door en door en het flesje raakte half leeg. Om alleen al aan de olijfolie- behoefte van deze mevrouw te voldoen is al een hele boomgaard nodig.

Door naar Grazalema, een stadje in de bergen waar we graag terugkeren. Je moet er wat voor overhebben om er te komen, maar dan heb je ook wat. Hotel Las Piedras heeft een appartement voor ons, waar we na 3,5 week zelfs onze was kunnen doen. We maken een prachtige wandeling en fietsen door naar Setenil, een plaatsje dat voor een groot gedeelte in een kloof onder een rots is gebouwd. Booking.com levert ons een heel huis met balkon met uitzicht over het dal. Jammer dat we morgen al door gaan. We hebben “een geplande toevallige” afspraak met Cora en Kees in het station van Coripe. Om daar te komen moeten we vanuit Olvera de Via Verde nemen. Bij het begin van deze Via Verde, aangelegd over een oude spoorlijn, vertelt men ons dat de tunnels dichtgeslibd zijn tijdens de laatste regenval. Oeps, dat is lastig, wat nu te doen. We kunnen de eerste tunnels vermijden en negeren de bordjes “Via Verde Cerrado” en gaan op pad. Elke tunnel die we passeren voelt als een overwinning. Maar wat als de laatste tunnel voor Coripe net dicht zit, dan moeten we uren omrijden. Het geluk is met ons en we ontmoeten Duitsers in een camper die vertellen dat met een kleine omweg we Coripe kunnen bereiken. Het wordt een mooie reünie in Coripe Estación, waar we ook kunnen overnachten. De volgende dag nog even samen met Kees en Cora?? naar de gierenkolonie hoog op de rotsen.

In twee dagen rijden we terug naar Sevilla en zijn nu begonnen aan de “Ruta de la Plata”, die ons uiteindelijk in Santiago de Compostela moet brengen.