Via Verdes en Cordoba

We zijn inmiddels in het mooie stadje Antequera aangekomen en hebben een dagje rust door een regenfront dat overkomt. Het hotel Toril in het centrum is goed en dichtbij ligt het restaurant El Mercado met tonijn en heek op het menu, naast artisjokken en lekkere salades. Aan “pastelleria’s” met koffie en iets lekkers erbij ook geen gebrek, dus die dag komen we wel door. Ook mooi de tijd om een verhaaltje te schrijven over onze belevenissen van de laatste week.

Vanuit het plaatsje Marchena fietsten we in 2 dagen naar Cordoba over de Via Verde de La Campina.
Het begin van de route is vaak een beetje lastig te vinden. Of je vraagt het aan wandelaars die aan komen lopen of de politie helpt je hier verder. Het begin ligt een stukje buiten de stad achter een oude vervallen fabriek en een informatiebord laat geen twijfel meer over. Het landschap waar we doorheen fietsen is glooiend en de akkers zijn net ingezaaid of omgeploegd. Koolzaad is weer volop aanwezig en kleurt onze dagen. We passeren riviertjes, waar het weer goed vogels spotten is. In het veld ontdekken we de bruine kiekendief. Vlak voor Ecija, onze eerste overnachtingsplek loopt een herder met een kudde pikzwarte geiten door het veld. Van verre zie je de stad al liggen met zijn mooie kleurrijke kerktorens. ’s Avonds op het Plaza Mayor komt het stadje tot leven. Op het terras is het tijd voor een drankje en tapa’s en om ons heen zien we de Spanjaarden hetzelfde doen. Voor pensionados die van een drankje houden is de drempel wel heel laag. Voor een koffie met een brandy is Hennie welgeteld € 2,- kwijt.

Laat op de middag komen we in Cordoba aan en manoeuvreren onze fietsen door de smalle straten vol met toeristen naar het hotel Gonzales, midden in de oude joodse wijk van de stad. We krijgen een kamer op de begane grond en worden gewaarschuwd voor het lawaai van het restaurant op de binnenplaats waar ’s avonds de Flamenco wordt gedanst. Pikken we dat toch even mee. Wel eerst naar een fietsenmaker, die in 10 minuten Evarien’s achterwiel van een nieuwe spaak voorziet. De attractie van Cordoba is de Mezquita, een prachtige moskee uit de tijd dat een groot deel van Spanje Moors was. Het is in de tijd verscheidene keren uitgebreid en kon 40.000 gelovigen herbergen. Binnengekomen raak je direct onder de indruk van de dubbele zuilengalerijen met de rood-witte bogen. Wat wel een beetje jammer is dat nadat de Moren door de “Reyos Catholicos” verdreven waren uit Spanje, men het belangrijk vond om midden in de Mezquita een kathedraal te bouwen. Waarom niet 100 meter verderop zou je zeggen. Maar ja zo gaat dat tussen geloven.

Toen we ’s avonds gingen eten in een Marokkaans restaurantje met houmous en tajine, werden we de hele tijd bekeken door een familie een paar tafels verderop. De man zat maar naar Hennie te lachen en de vrouw ging zelfs van plaats verwisselen om naar ons te kijken. Uiteindelijk kwam hij naar ons toe en vroeg: “Are you John Malkovich?” Zijn dochter kwam aanlopen en vroeg nog of hij het echt was. Jammer we moesten ze teleurstellen, hoewel handtekeningen uitdelen en samen op de foto zou ook wel iets geweest zijn natuurlijk.

We verruilen de stad op zondagmorgen weer voor de rust van het platteland en rijden door de velden naar Castro del Rio, waar we in een oud klooster overnachten. In tegenstelling tot Cordoba is hier alles dicht. Gelukkig vinden we een café waar we een pelgrimsmenu kunnen scoren voor € 8,50 inclusief wijn en koffie. Die pelgrims hebben het maar goed hier. Natuurlijk moeten we meegenieten van het voetbal, dat praktisch in elk café te volgen is hier. We waren al gewaarschuwd, maar het overkwam ons toch. Bestel je Vino Blanco, dan is de kans groot dat je sherry krijgt.

Van verre zien we de bergketen van “La Subbeticas” al liggen. Onderlangs loopt de Via Verde de la Subetica, waarvan we een stuk zullen fietsen. Aan de ene zijde torenen de bergen hoog boven ons uit en aan de andere kant kijken we in het dal. Het is één van de mooiste Via Verdes die we tot nu toe gereden hebben. We slapen in Lucena, waar we een appartement van 2 verdiepingen huren. We kunnen zelfs naar de badkamer met de lift en hebben een privé zwembad van 2 x 2,5 meter vol met algen. Vanuit Lucena is het niet ver naar Antequera, eerst nog een stukje Via Verde en dan tussen velden met olijfbomen door over weggetjes waar geen auto lijkt te komen. Aangezien rond Antequera een aantal snelwegen en spoorwegen samenkomen is het laatste stuk niet zo leuk. Maar Hennie heeft een alternatieve “shortcut” ontdekt. Het begon zo mooi over rustige weggetjes met prachtige uitzichten op de bergen. Na het dorp Cartaojal moesten we een klein weggetje door de velden nemen. Al gauw werd dat een zandweg die door de regen nogal modderig was geworden. Onze fietsbanden en schoenen hadden de leuke eigenschap om dat modder tot zich te nemen en al gauw zaten er grote plakkaten tussen band en spatbord, die maar lastig verwijderd konden worden. Had je net je fiets weer rijklaar, gebeurde het enkele honderden meters verder nog een keer. De uitzichten bleven prachtig, maar het werd hierdoor natuurlijk wel later en later. Kwamen we ook nog ineens een in aanbouw zijnde hogesnelheidslijn tegen, die zelfs het programma op de telefoon niet kende. Uiteindelijk kwamen we tegen 9 uur, maar net voor donker, in ons hotel aan. Na een warme douche kwamen we helemaal bij in het restaurant en vielen daarna in een diepe slaap.