Algarve en de Ecovia.

We zitten nu op de camping in Sagres, op het meest zuid-westelijke stukje van Portugal en hebben inmiddels ruim 2500 km afgelegd. Het schijnt hier altijd flink te waaien, wat ook vandaag bevestigd wordt. Daarom een huisje gehuurd en ook daarbinnen horen we de wind goed tekeer gaan. Maar waarom persé uit het Noorden, de richting voor de dag van morgen. Eerst lekker eten en slapen en dan er tegenin.

Ja, wat valt er zoal te vertellen over de Algarve en de fietsroute van 213 km die we nu hebben afgerond. Het was wel even wennen na al die bergen en bergdorpjes in Spanje. Nu de kust en stadjes vol met badgasten. Na een laatste lunch in het Spaanse grensstadje Ayamonte namen we een pontje en staken de Guadiana over om in een heel andere wereld terecht te komen. Een wereld van stranden, hotels, resorts en golfbanen, maar ook mooie stranden, natuurgebiedjes, kliffen, mooie campings en overheerlijke vis.

Een aantal jaar geleden is er een fietsroute uitgezet door de Algarve van het meest westelijke puntje, waar we nu zijn, naar de grens met Spanje, de Ecovia do Algarve. Een mooi streven, maar we hebben wel enkele kanttekeningen, wat uit het vervolg duidelijk zal worden. Het was even zoeken, maar met hulp van twee Nederlandse toeristen, hebben we het begin van de route gevonden. Om de route te kunnen volgen heeft men gebruik gemaakt van een scala aanwijzingen, zoals een blauwe streep op het asfalt langs de weg, fietsers geschilderd op het asfalt, gele paaltjes in de berm elke 500 meter, blauwe wegwijzers en grote informatiebronnen bij een dorp. Het zal er vast prachtig uitgezien hebben in het begin, maar de tijd eist zijn tol hebben we aan den lijve ondervonden en het onderhouden van de Ecovia stond niet hoog op de agenda. Want zelfs hier in de Algarve wordt weleens een weg overnieuw geasfalteerd en gezien de steeds maar uitbreidende dorpjes en stadjes, liggen er ineens hele nieuwe wegen. Degene die bedacht heeft dat er elke 500 meter een paaltje moet staan willen we nog wel even spreken. Heb je net een paaltje gehad, 50 meter voor een kruising of 5-sprong, ben je genoodzaakt alle mogelijke opties te onderzoeken om het volgende paaltje, indien aanwezig op te kunnen sporen. Het mag duidelijk zijn, we zijn echte padvinders geworden.

Op onze tocht in de Algarve kwamen we vaak langs "salinas", waterbassins waarin men het zeewater laat verdampen om zout te winnen. In deze salinas en de delta's van de riviertjes hier ontdekten we heel veel vogels, zoals de lepelaar, kleine zilverreiger, flamingo's en natuurlijk ooievaars. Dit was alleen al een reden om hiernaartoe te komen. Op ons laatste traject was de route toch echt getekend dwars door de delta bij het kustplaatsje Alvor. Maar de weg was moeilijk te vinden. Mensen die hier in de horeca werken komen vaak van verre en wijzen je de hoofdweg, dan vragen we toch de "lokalen". Ja hoor je kunt hier over het weggetje en dan verder langs het spoor. Niet gehinderd door enig teken van de Ecovia gingen we op pad. Al gauw stuitten we op een dijkje, dat zo te zien wel overeenkwam met de getekende route op de kaart, maar het was een smal hobbelig pad met struiken waar we moesten gaan lopen. Komt vast goed verderop, want de hoofdweg zagen we niet zitten. Onderweg veel vogels en mooie natuur en dat maakt veel goed. Toen we dichterbij de spoorbaan kwamen bleek er geen bruggetje te zijn en ja hoor het spoorbruggetje was de enige uitweg. Alle tassen en de fietsen apart overdragen en onze weg vervolgen. Verderop wist echt niemand meer dat hier een fietspad zou moeten liggen en hebben we de handdoek in de ring gegooid en toch de N125. Mooi zo'n getekende route op de kaart, maar de werkelijkheid is toch anders.

Met het mooie weer is het natuurlijk prachtig om te kunnen picknicken. Kijk eens daar achter die haag, prachtig mooi gras, een ideale plek voor onze lunch met broodjes en watermeloen toe. Er rijden af en toe mannetjes in karretjes langs die ons vriendelijk goedendag zeggen. Wat zouden die hier doen? Komt er weer één aan, die kijkt niet zo vriendelijk. Oh we zitten op één van de vele golfterreinen, die de route van de Ecovia hebben geblokkeerd. De man benadrukt dat dit privé - terrein is. En dus bedankt Evarien de man hartelijk voor zijn gastvrijheid.Hij ontdooit en hij wijst ons vervolgens nog vriendelijk de weg.

De laatste dag komen we in het westelijk deel van de Algarve, waar veel
minder is gebouwd en genieten we weer volop van de route die ons uiteindelijk naar de kaap van Sao Vicente brengt met prachtige vergezichten op de kliffenkust. Morgen gaan we naar het Noorden, mits de wind ons dat toestaat. Voor degenen die bang zijn dat we Bilbao niet gaan halen. Dat klopt en gaat ons met ons tempo nooit lukken. We hebben de vlucht van 7 juli aangepast en vliegen vanaf Lissabon terug.