Fiordland

Nu wordt het tijd om, zoals men ons beloofd heeft, naar een van de mooiste plekjes van N. Zeeland te gaan. Het is het Nationale Park Fiordland in het uiterste Zuidwesten van het Zuidereiland. Er is maar een nadeel en dat zijn de meters en meters regen die er per jaar valt. Door de geisoleerde ligging, de sandflies en de regen is het gebied trouwens onveranderd gebleven. Maar weinig mensen hebben het er lang volgehouden onder de gegeven omstandigheden.
De regen zorgt er voor dat er overal spontaan watervallen ontstaan en de wolken geven een extra sfeertje aan een tocht door dit gebied. We besluiten wel om een huisje te nemen en laten de tent in de auto.

De eerste dag rijden we 's morgens vroeg al het dorp uit, op weg naar het 120 km verder gelegen Milford Sound. Eerst nog weilanden met vee, daarna uitgestrekte bossen en uiteindelijk gaan we de bergen in en komen op 1000 meter hoogte de eerste sneeuw tegen. Men heeft hier een tunnel dwars door een berg geboord om in de fjord aan de Tasman zee uit te komen. Na de tunnel weer zigzaggend naar beneden in een dal dat omgeven is door steile wanden en waarin de wolken wel heel laag hangen. We vinden het helemaal niet erg dat onze fietsen in Dunedin zijn achtergebleven.

Op de Milford Sound maken we een boottocht van 2.5 uur, waarin we de volgende weertypes achtereenvolgens te zien krijgen: bewolkt, regen, hagel, zonneschijn, gevolgd door regen en onweer. Maar voorzien van regenjas en eindelijk eens de speciaal voor deze reis gekochte regenbroeken houden we het goed vol. Maar wat is het prachtig hier. Vanaf de loodrechte rotswanden stort zich overal water naar beneden in een vrije val. De mist hangt tussen de bergen en af en toe schijnt zelfs de zon. We varen door tot aan de Tasman Zee, waar het scheepje stevig op en neer gaat in de golven. Maar even geen koffie dus! Terug in Te Anau blijven we in de sfeer, kopen een grote zak "greenlip mussels", een Nieuw Zeelandse witte, trekken ons terug in ons huisje en laten de regen voor de watervalletjes van morgen zorgen.

We hebben er zin in, de trip naar Doubtful Sound, met overnachting op een schip is geboekt. Eerst nog de tip van I-site Nagele opgevolgd en een indrukwekkende film over fiordland gezien, gemaakt door een plaatselijke heli-piloot. Trouwens Doubtful Sound heeft zijn naam te danken aan James Cook, die twijfelde of hij deze fjord nog wel zou kunnen verlaten met zijn zeilschip.

We zijn om 12 uur in Manapouri en hebben wijn en wat te snacken mee. We zijn niet de enigen. Drie stoer uitziende mannen komen aanlopen met enkele 24-packs bier. Gaan die ook de boot op, dat zal wel een vrolijke boel worden?. Later blijken het vissers te zijn, die het eerste stuk meeliften. We varen eerst eem uurtje over Manapouri Lake en maken een tocht met een bus over een gravelweg om na een eerste indrukwekkend uitzicht op Doubtful Sound vanaf de Wilmot pass bij onze boot voor de komende dag aan te komen. De spullen gestalt in de 4-persoons hut en meteen aan dek, want de boot is al onderweg in de Sound. Het is voor de verandering prachtig weer en we maken in een van de zijarmen een tocht met een kleine boot, waardoor we dichtbij de oevers kunnen komen. Op de steile wanden, die haast alleen uit rots bestaan, houden zich heel wat bomen met hun wortels in spleten staande. Ze hangen over het fjord, een prachtig gezicht van onderaf.

Het schip vaart door naar de Tasman Zee. De zeilen zijn gehesen, maar onze indruk blijkt juist, dat het oog ook wat wil. We bekijken een zeeleeuwenkolonie op enkele rotsen bij de monding van de Sound en gaan weer voor een zonsondergang. Sorry Fieke, maar het moet weer even. De snacks blijven in de tas, want het buffet is uitgebreid en smaakt perfect. Na een wervelende diashow van een van de bemanningsleden, die doordrengt is van N. Zeelandse humor blijft het schip liggen in een beschutte zijarm van de Doubtful Sound. 's Avonds zitten we bij volle maan aan dek met een wijntje en de resten van het buffet.

Om 6 uur op, voordat het geratel van de ankerketting ons wakker kan maken. Het is bewolkt en de flarden mist hangen in het fjord. We spotten een grote school vissen naast de boot en later op de ochtend een aantal dolfijnen die met de boot meezwemmen.

Na precies een dag zijn we om 12 uur weer terug in Manapouri. Beetje onwerkelijk, dat we al dat moois in maar 24 uur gezien hebben. Vanavond moet de auto weer terug zijn. We rijden via de zuidkust en de Catlins terug naar Dunedin en leveren de auto af met een gelijk aantal krassen "all over". De volgende ochtend rijden we om 7 uur naar het busstation en nemen de bus naar Christchurch. We blijven er 2 uur, niet genoeg voor een bezoek, maar wel voor een lunch. De volgende bus levert ons 's avonds om 6 uur af in Kaikoura.