Girraween National Park

We rijden naar het 500 km verderop gelegen Girraween Nationaal Park. Het wordt een autorit van 5 uur, want in Australie kun je een uur lang honderd Km/u rijden en dan ben je dus ook honderd kilometer verder. Maar ondanks dat je beter kunt plannen, nemen we de tijd en komen nog maar net voor het duister aan. Dat kun je dus in Australie beter niet doen. Tijdens de schemering komen de kangaroes juist de weg op , aangetrokken door het licht van de auto´s. Domme jongens die kangaroes, maar leuk is het niet als je ze rakelings voor de auto ziet huppen. We besluiten dit maar niet meer te doen en zullen in het vervolg voor het donker binnen zijn. In het donker zoeken we een plekje op de ruime camping. We moeten er echt aan wennen dat het hier vroeg donker wordt en dat het dan ook goed afkoelt. Kunnen we onze in Nieuw Zeeland gekochte legging ten minste nog gebruiken. We vallen met die shorts over die zwarte legging wel op merken we. Toch is het de echte`kiwi look`, waar men aan gewend zou moeten zijn. We sprokkelen hout, maken een vuur en borrelen met foccacia en allemaal vanmiddag nog gekochte lekkere hapjes. We horen wel wat ritselen, maar letten er verder niet op. De foccacia staat tussen ons in op de koelbox en Hennie dacht even dat hij twee kleine oogjes gezien had. Er mistte ook een stuk foccacia en jawel hoor achter ons op een tak zit een possum mee te genieten. Jullie begrijpen het al. De volgende avonden zitten we alert, gewapend met stok ons eten te verdedigen. Een variant op dit thema is de cocabooru, de lachvogel, die ons echter bij daglicht belaagd. Ze komen in groepjes en terwijl twee van hen ergens in de boom gaan zitten om onze aandacht te krijgen komt de derde vlak over de grond aangevlogen en neemt in zijn vlucht een stukje salami mee. Dik worden zullen we hier niet.
Overdag wandelen we in het park met zijn massieve rotspartijen. We beklimmen pyramid rock onder een steile helling en moeten door spleten omhoog. We zijn blij met onze slipvaste bergschoenen. Bovenop staat de balancing rock, die aan een klein duwtje genoeg lijkt te hebben. Dat valt tegen, je hebt minstens een autokrik nodig besluiten we. Door het park, langs rivieren en over rotspartijen kun je prachtig wandelen. De rotsen zijn prachtig geerodeerd en gekleurd. We komen er zelfs zonnedauw tegen. Elke avond zitten we, wanneer het donker en koud wordt bij het vuur en voelen ons hier wel thuis. Blijven we toch nog een dagje.
Vroeg naar bed dat wel, maar de batterijen van onze MP3 speler zijn vol, dus we kunnen nog een paar CD-tjes luisteren.