Muir Woods en Point Reyes Seashore

Het is nu al weer 6 dagen geleden dat we Frisco achter ons lieten en zitten op een terras in het zonnetje met koffie met Morning Glory Muffins. Tijd voor de start van een nieuw verhaal. Maandagmorgen namen we een Ferry van pier 41 naar Angel Island, een oase van rust midden in de baai van SFO. We hadden pech, de camping op het eiland wordt al 6 maanden van te voren geboekt, de aardige mevrouw ranger is onverbiddelijk. Zelfs Hennie's charmes helpen niet. We blijven een tijdje op het eiland en nemen de volgende boot door naar Tiburon, wat nog een heel gedoe is, want eigenlijk is dat traject de licensie van een andere maatschappij, maar ja , die vaart niet. Uiteindelijk komen we er uit en mogen mee, anders hadden we eerst terug naar SFO gemoeten. Hier zijn mooie fietspaden en rustige dorpjes, veelal bewoond door pensionados. We moeten de bergen in en via Mill Valley, een laatste koffie met brownie voor vandaag, gaan we naar Mount Tamalpais State Park, waar op de kam onze camping ligt. Aardige mensen zijn hier genoeg en ze helpen je met een mooie rustige route naar de top. Eerst Cascades blvd., dan Marion Road en daar ontmoeten we een fietser, die hier woont en een short cut voor ons heeft,"saves you a lot of climbing". Dat gaan we doen en aan het einde van de weg gaan we de "Pipeline Trail" op. Dat wordt werken, het is een smal pad en geregeld moeten we tussen bomen en over stukken oude pipes. "Het kan zijn dat je af en toe moet lopen", had hij ons al gezegd. Nou dat wordt het het hele stuk en met al die bagage is dat een hele klus. We hadden natuurlijk beter moeten weten, want de man had net ook verteld dat hij blij was met zijn twee nieuwe knieën. Resultaat van te veel Pipeline Trail misschien? Maar uiteindelijk komen we weer op de weg uit en klimmen door naar de camping op ongeveer 400 meter hoogte, de eerste top is bereikt. Het is een camping met een aparte plek voor "hikers and bikers", waarvoor in principe altijd plek is. Je betaalt met zijn tweeën $ 10,-, wat de kosten van het hotel in SFO een beetje middelt. Later komen nog twee mannen met hond op de plek bij ons staan en het wordt een gezellig verblijf. We moeten trouwens hier al het eten en onze toiletartikelen opbergen in een aparte kast, maar daar zit al een slot op. Wat blijkt, de mannen uit Frisco bewaren daar al hun biervoorraad in. Gelukkig vinden we nog een andere plek voor onze spullen, want wie wil er nou een wasbeer of nog erger een stinkdier in je tent. We horen meer over de stad en één van hen heeft een appartement kleiner dan een hondenkennel voor $ 1000,-, wat misschien al die mensen die op straat slapen verklaart. De volgende dag gaan we wandelen naar Muir Woods National Monument, een steile vallei met meer dan 1000 jaar oude "redwoods" bomen. Ze zijn immens hoog en hebben een prachtige ruwe bast. Ze staan er gelukkig nog omdat de vallei te onbegaanbaar was om te ontginnen. Het bos is prachtig met veel mos op de bomen en veel bloemen, want ook hier is het voorjaar begonnen. We maken een prachtige rondwandeling. Hennie gaat middags nog even de Mount Tamalpais op 784 meter. Klimmen, maar dan heb je ook wat, een uitzicht over de baai en Frisco.

We zitten hier lekker op het terras met koffie en muffin, maar moeten toch echt door. Veel Amerikanen die hier stoppen zien onze fietsen met al die bagage en willen wel een praatje maken. Gezellig, maar schiet niet echt op natuurlijk. Zeker wanneer je net puffend bovenaan de heuvel aankomt en ze vragen waar je vandaan komt. Maar wanneer we onderweg stilstaan, stoppen ze ook " you Guy's are Allright ? Need any help ?" horen we geregeld.
Nu dus even radiostilte totdat we weer internet hebben, dan volgt de rest en de foto's. Het is warm aan het worden en we moeten nog een heuvel op naar de volgende camping.

De volgende dag fietsen we verder naar Point Reyes National Seashore. De dag begint met een afdaling van 400 meter met uitzicht op de oceaan. Beneden een supermarkt voor de broodnodige voeding voor de komende dagen. We fietsen door lekker vlak langs een baai met veel vogels, zilverreigers, eenden en de Canadese Gans, die valt blijkbaar als immigrant nog niet onder het inreisverbod van Trump. Wel wetenswaardig, we fietsen vandaag over de Andreas Breuklijn, waar de continent - en de oceaanplaat over elkaar heen schuiven. Het wachten is op een volgende aardbeving, net zo groot als die van 1906. We gaan ervan uit dat het geen extra attractie tijdens onze trip wordt. De weg is de breuklijn en aan beide kanten liggen de heuvels. Links de heuvels van het Point Reyes National Seashore, het park waar we 3 dagen willen blijven. Bij het Visitor Center sluiten we ons aan in de rij voor het reserveren van de campings in het park. Wanneer we aan de beurt zijn hebben we de laatste plek op Sky Campground en de man weet ons zelfs drie dagen te geven. Boffen, we zijn de koning te rijk en hebben er zin in. Alleen moeten we een weggetje omhoog de berg op. Een weggetje hier is trouwens al gauw zo breed als een provinciaalse weg, alles is "big" natuurlijk. Maar het addertje zit hem in de staart en dat is een trail van ca 2 km waar je ook mag fietsen. Met de nadruk op mag, want het is zo steil dat we weer precies weten waarom een fiets hier ook wel een "push bike" genoemd wordt en waarom de campground "Sky" wordt genoemd. Na een uurtje zweten worden we beloond, plek 1 op de camping onder prachtige bomen. in het zonnetje en met uitzicht op het schiereiland. Soms alleen een koude wind vanuit het noorden, volgens locals horend bij de lente. Iets met golfstromen of zo iets.

De volgende dag maken we een lange wandeling door mooie oude bossen naar de oceaan, waar we over glooiende heuvels genieten van het uitzicht. Overal bloemen die de lente aankondigen, we zijn hier in de beste tijd van het jaar. Na uren lopen komen we langs de Jeugdherberg, wie weet hebben ze hier wel iets te nuttigen. Maar dat is alleen voor gasten en wanneer we weer buiten staan plakt iemand direct een bordje op de deur met: "closed, no public restrooms". Zo dat is duidelijk.

De tweede dag brengt ons op de fiets naar het schiereiland, in tegenstelling tot gisteren een kaal glooiend grassig gebied met oude boerderijen, van wel 1856, met veel koeien. Het oceaanwater komt via kreekjes binnen en we zien er weer veel vogels fourageren. De avond is perfect, geen wind, zon tot de ondergang rond acht uur en pasta met saus en yoghurt toe. Wat wil je nog meer. Misschien een Mountain Quail, oftewel patrijs, die hier rond de tent op zoek zijn naar eten. Ze zien er prachtig uit met hun kammetje.

We rijden door naar het Samuel P Taylor State Park en hebben zowaar geluk, een stuk kunnen we fietsen over een oude spoorlijn die nu als fiets- en wandelpad in gebruik is en ons direct naar de camping leidt. We krijgen een plek op de "hikers and bikers" plaats, waar het die dag nog heel gezellig wordt. Want het is weekend en met dit mooie weer wil iedereen de stad wel uit. We maken ook kennis met Jelle, die al 6 jaar in de VS woont en programmeur is in SFO.

Vandaag zondag, terug fietsen naar Sausolito en na 6 dagen kamperen en wassen met koud water is het tijd voor iets warmers. Bij de eerste beste stop hebben we internet en reserveren een motel. Tijd voor een king size bed, een douche, 100 TV-zenders en zelfs een ontbijt. Dat belooft wat. Wanneer we de mevrouw bij de balie vragen waar het ontbijt is, zegt ze hier in de balie van 2 x 2 meter. We zien nu al uit naar morgenvroeg. Al met al was het een prachtige eerste week met ontzettend goed weer en veel mooie natuur in Marin County. Morgen over de Golden Gate Bridge terug naar San Francisco. Dan gaat de tocht naar het zuiden beginnen.