El Rocio en de Via Verde de los Molinos de Agua.

Daar zitten we dan na een dagje fietsen, twee treinreizen en een laatste 5km fietsen, in een landhuis tussen de olijfbomen. We zijn de enige gasten in dit prachtige pand en krijgen van de eigenaar een flesje “vino blanco” toe. Tijd om de laatste dagen eens samen te vatten.

Na de drukte van de Semana Santa in Sevilla gingen we vrijdag op pad. Fietsen oppakken en de stad uit, tenminste dat was de bedoeling. Er zijn mooie fietspaden, maar er staat nooit bij waar ze heengaan en waar ze meestal abrupt eindigen. Bij een snelweg bijvoorbeeld en dan moet je maar een list verzinnen. We vinden een brug met een wandelpad ernaast. Aan de overkant aangekomen blijkt er alleen maar gras te zijn, afval en hutjes van zwervers. Er is wel een zandweggetje waar we twee aardige Spanjaarden op mountain bikes ontmoeten. Ze helpen ons verder, maar de taal werkt niet altijd mee. We willen naar El Rocio en ze denken dat we naar een Elroquilo willen. El Rocio spreek je dus uit als El Rossio, weer wat geleerd. Even later zitten we op de juiste weg naar het nationale park Doñana aan de delta van de Guadalquivir. Lekker vlak, maar wel een pittige tegenwind, zodat we na 70km fietsen laat op de middag aankomen.

El Rocio is een pelgrimsplaats en in de week van Pinksteren komen duizenden pelgrims hiernaartoe vanuit heel Andalusië. Ze komen allen voor de “Virgin del Rocio”, die we in de imposante kerk terugvinden. El Rocio kent geen asfalt, alleen maar zandwegen. We lopen dus al snel vast met onze beladen fietsjes en lopen het laatste stuk naar ons onderkomen aan de Plaza Doñana. De mevrouw van het “casa rural” is aan het vegen, wat ons onbegonnen werk lijkt hier. We pikken om acht uur nog even een laatste processie mee, heel anders dan in Sevilla. Klein en ingetogen met muziek van drie muzikanten. Heel bijzonder om hier een paar dagen te zijn. Er rijden auto’s, maar de meeste mensen gaan te paard. Het lijkt wel of iedereen hier al als kind paard reed. Je ziet koetsjes, mannen te paard met hun meisje achterop. Men flaneert te paard door de straten. Zelfs de cafés hebben verhoogde tafels, zodat je op je paard een wijntje kan drinken met je vrienden.

Het plaatsje grenst aan een meertje, gevormd door de delta van de rivier. Al vroeg in de ochtend lopen we langs de waterkant om vogels te spotten. En er is heel veel te zien, zoals flamingo’s, ooievaars, kleine zilverreiger en de zwarte ibis. Vanuit een observatiepost zien we ook nog de kwak en de Ralreiger op een struik vlakbij zitten. In de buurt van El Rocio maken we een wandeling langs de oevers van de rivier Racino en vanuit de kijkhutten spotten we de rode wouw en de bruine kiekendief. De dag kan niet meer stuk. ‘s Avonds terug in El Rocio doen we vlijtig mee met de gewoontes van het land en dat betekent een “vino blanco” en een aantal tapas. Uitgebreid dineren hoeft dan eigenlijk niet meer.

Eergisteren fietsten we verder richting Huelva, over een fietspad langs de duinen. Vanuit San Juan del Puerto fietsen we de Via Verde heen en weer naar Valverde del Camino. Een Via Verde, oftewel “groene weg” is hier een route om te wandelen of fietsen en is vaak aangelegd waar eens het spoor liep. Deze Via Verde brengt ons over 35km steeds Eucalypthus, kurkeiken en de pijnbomen in de typische bolvorm van hier. Het is voorjaar en alles staat in bloei, zeker de Mimosa en de brem, wat het fietsen hier wel extra mooi maakt. Onderweg plaatsjes voor koffie met “dulces” en daarna ontspannen verder fietsen. Bij het terras van het café, staat een mevrouw lootjes te verkopen. In de tijd dat we er zitten wordt er aardig wat verkocht en gekrast, je kunt zelfs bij haar pinnen. Gokken is een geliefde bezigheid voor de Spanjaarden.

Nou dit was het voor nu, we nemen nog een wijntje en morgen fietsen we over de Via Verde de la Campina naar Córdoba. Jullie horen nog van ons.