Trek in Huerquehue N.P. en de Thermas

Vanuit Valdivia zijn we met de bus naar Pucon gegaan op eerste kerstdag. Een ritje van 3 uur vinden we niet echt lang en er is genoeg te zien onderweg. Van verre zie je al de vulkaaan Villarica, met zijn ijsmuts op. Hij is af en toe nog actief en rookt nog geregeld. Vlakbij Pucon ligt een Nationaal Park, Huerquehue genaamd, waar we een trektocht van 4 dagen hebben gemaakt.

Na het inslaan van eten voor 4 dagen gaan we met een busje naar het park, waar een guardaparque ons uitleg geeft over de senderos, oftewel de paden door het park. Een kaart hebben we niet nodig, want er staan overal borden met info en de paden zijn duidelijk. Nou daar willen we hem na de trek nog eens even over spreken. Het is een park met veel meertjes in allerlei kleuren en er staan Araucaria bomen van vele tientallen meters hoog. In Nederland kennen we ze ook wel, maar dan als sierboom van enkele meters hoog.

Na een stevige klim op de eerste dag, met het meeste gewicht vanwege al het nog te eten voedsel, komen we na enkele uren op een pas, waarachter direct al het lago Chico ligt. De wandeling wordt aangenamer en we lopen langs het meer door een soort oerbos. Hier blijven de bomen liggen waar ze vallen en dat is niet altijd naast het pad. De zon wordt gefilterd door de bomen en geeft een mooi licht op de meertjes en het bos. In dit deel van het park komen ook veel dagjesmensen en zijn de paden goed te vinden, maar later op de middag ervaren we dat het verderop in het park wel eens anders kan zijn. Geregeld moeten we over bomen klauteren en die zijn soms wel 1.5 meter dik.
Alert moet je ook zijn op de plek waar dan het pad verdergaat. Wanneer we op een hooggelegen plek komen met uitzicht zien we de vrije camping al in de diepte liggen. Vrije camping betekent dat er een plek is om je tent op te zetten en dat er soms een soort toilet is, maar na die gezien te hebben ga je vaak toch liever het bos in. Dat we de camping hebben gezien betekent nog niet dat we er zullen slapen. Tijdens de afdaling ligt er over het echte pad een boom en nemen we een soort koeienpaadje, want die zijn er hier zeker ook; de koeien wel te verstaan en dus ook de koeienpaadjes. Beneden vinden we wel weer het pad, maar zijn het niet helemaal eens over waar dan wel de afslag naar de camping moet liggen. Hennie weet haast zeker naar links, terwijl Evarien voor rechts gaat. Na wat heen en weer geloop wordt het als maar donkerder en wanneer Evarien uiteindelijk in de gids leest dat rechts toch goed moet zijn, vinden we de afslag, waar we al eens dichtbij zijn geweest. In het bos is het nog donkerder en wanneer er na een tijdje enkele grote bomen ons pad kruisen weten we het niet meer. Achter de omgevallen boom is niets van een pad te vinden en we besluiten hier vlakbij de rivier te overnachten. Want wat heb je meer nodig dan een vlak stukje grond en water. Bij lamplicht wordt de tent opgezet en even later is het zelfs zo donker dat we elkaar niet eens kunnen zien. Water halen bij de bulderende rivier lukt wel, maar het is meer van belang de weg terug goed te onthouden, daar we elkaar niet kunnen horen door het gebulder van de rivier. Eten en morgen zien we wel verder. Nou dat lukt zeker de volgende dag. Hoewel het mistig is vinden we snel het pad en merken we dat we nog geen minuut van de camping staan.

De volgende dag lopen we verder door een dicht bos, met ook veel bamboo.Bamboo heeft soms wel eens de neiging te gaan groeien waar je het niet wilt hebben ( thuis weten we hier ook alles van )en hier is dat precies op het pad. Met hulp van een Canadees stel komen we vandaag op de volgende kampeerplek. Geregeld moeten we op onze schreden terugkeren om opnieuw op zoek te gaan naar het pad ¨gemarkeerd ¨met blauwe paaltjes. Aan het eind van de dag komen we in een gehucht waar 25 families wonen, maar waar ook een aantal thermas liggen. We overnachten op een camping met zo´n bad en liggen even later te dobberen in het bad van 30 °C, want het bad van 36°C is wel iets te heet voor ons. Het is een mooie plek, kamperen in de boomgaard en badderen in de openlucht. De volgende ochtend wordt dit vredige tafereel echter ruw verstoord. De buurman die een brug over de rivier en ook een camping met bad heeft laat twee mannetjes een afrastering maken op de scheiding met onze camping. Natuurlijk gaat dat hek dwars door het riviertje en door het bad. Aangezien alle wandelaars liever in een natuurlijk bad gaan zitten dan in de gemetselde badkuip van de boze buurman, maar wel over zijn brug naar de thermas gaan, is hier in de loop der tijd een vete ontstaan, die wel rijp is voor de rijdende rechter. Evarien pleegt nog even verzet door een sitdown staking te houden op de grens in het 30 °C bad, maar dat zal uiteindelijk niet helpen. We zijn bang dat de mensen na ons een iets minder idyllisch plekje zullen aantreffen.

We gaan weer terug naar de camping van de tweede dag via een andere route. Er lopen ook koeien rond en wanneer er ineens een gaucho op paard natuurlijk, want gaucho´s hebben we maar amper zien lopen, ons voorbij komt, weten we ook waarom de paden helemaal uitgehold zijn.

De volgende dag komen we weer via allemaal meertjes terug bij het beginpunt. Onderweg komen we naast veel bloemen ook salamanders en tarantula´s tegen, die zich goed laten fotograferen. We beseffen ook dat het misschien wel verstandig is om voortaan onze schoenen ´s ochtends even uit te kloppen om eventuele ongenode gasten te verwijderen.