Sitting on the top of the bay

Nou het heeft even geduurd, maar we hebben weer tijd en een plek voor internet.

Nou het vervolg dan maar.
Op 18 december kwamen we met de Navimag boot aan in Puerto Montt en hebben daar direct de bus naar Castro, de hoofdstad van het eiland Chiloe genomen, waar we 4 dagen zijn gebleven. Het zou er altijd moeten regenen volgens de reisgids, maar we hadden geluk en veel zon. Het was er heuvelachtig en heel groen en de brem bloeide aan de zijkant van de weg, zodat het leek alsof je door een gele haag reed. In Castro een hotelletje met uitzicht op de baai en een restaurant met lekkere vis, nou wat wil je nog meer. Op pad natuurlijk.

De dorpjes liggen practisch allemaal aan zee en de mensen leven daar vooral van de visvangst. Elk dorp en stadje heeft houten huizen en vooral de houten kerken zijn bijzonder en een aantal vallen er onder het Unesco erfgoed. Daar gingen we dus maar eens op af. Vanuit Castro hebben we een aantal tochten over het eiland en naar kleinere eilandjes gemaakt.Over het openbaar vervoer valt hier niet te klagen. Waarschijnlijk was het in Nederland vroeger ook zo, toen nog weinig mensen een auto hadden. Je kunt hier praktisch overal met de bus komen, dus pendelden we van het ene naar het andere dorp, bekeken de kerk en liepen wat rond.

Deze dagen typeerden zich een beetje door een ¨sitting on the top of the bay¨ gevoel. Het verbaasde ons hoeveel er in de haventjes te zien is en hoeveel tijd je kunt besteden aan alleen maar kijken naar al die bedrijvigheid. Bij elke haven is een markt waar de vis verhandeld wordt en waar altijd wel een plek is om met een kopje koffie, wat in Chili een zakje nescafe met heet water betekent, of een empanada te zitten. En dat zitten en alleen maar kijken deden wij niet alleen, een groot gedeelte van de mensen, vooral de wat oudere mannetjes betrapten we erop, hing hier maar een beetje rond. Bij het hoofdeiland Chiloe horen ook nog vele kleine eilandjes, die allemaal met pontjes verbonden zijn. Je ziet dan ook een constante stroom van mensen met hun spullen en inkopen de boot op en/of afgaan. Het verbaasde ons ook hoeveel tijd een visser bezig is om zijn boot klaar te maken voor de vangst en dan moet je ook nog rekening houden met het tij.

WE zagen ook een winkeltje waar volgens ons hondenbotten werden verkocht. Maar zoveel ..en zijn ze hier zo gek op hun honden? We gingen het maar eens vragen. Het bleek een soort zeewier te zijn, net zoals de blokken turf die we er zagen. Natuurlijk was heel goed voor je gezondheid, vertelde de man erbij.

Verder was het ook een spelletje om de toerbussen te ontwijken. We hadden ´s ochtends in Castro al gezien dat er een groot cruiseschip in de haven lag. Dat betekent dat er heel wat bussen met al die 1500 mensen het eiland gaan doorkruisen vandaag en dat kan druk worden in zo´n klein kerkje. Dus wanneer wij de bussen zagen staan ,gingen wij maar weer eens op een terrasje aan de haven zitten of lunchen.

Na Chiloe zijn we doorgereisd naar Valdivia, een oud koloniaal stadje met de Stille Oceaan verbonden door brede rivieren.
In 1978 sliepen Bea en Evarien hier in hun tentje onder de brug. De volgende dag direct gespot door de plaatselijke pers. Nu sliepen we in een echt bed.
Hier was er echt een kerstsfeer bij meer dan 25°C. Een grote boom op het plein, een kerstman, die in een arreslee de kinderen op schoot nam en ze vriendelijk toesprak en cadeautjes beloofde natuurlijk. Kerstliedjes galmden over het plein en we waren wel heel verbaasd toen er nederlandse kerstliedjes te horen waren. Een groep weeskinderen zong liedjes op het plein. Net toen ze een nieuw lied in wilden zetten, had een mevrouw de kerstgedachte om alle kinderen een ijsje te geven. Het was toen natuurlijk afgelopen met hun concert, maar ze stonden wel allemaal van hun ijsje te genieten.