Bezoek aan Rapa Nui (Paaseiland)

Vanuit B.A. vlogen we via Santiago direct naar Paaseiland. In Santiago wel even al onze bagage, inclusief 2 fietsen door de douane gebracht en weer overnieuw inchecken, maar na 1.5 uur zaten we al weer op de volgende vlucht.

Paaseiland oftewel Rapa Nui, ligt ongeveer 4000 km westelijk van Santiago in de Stille oceaan, verder dan het kaartje aangeeft dus.Het eiland bestaat uit 3 grote en een aantal kleine vulkaantjes. Rondom het eiland ligt binnen een straal van 2000 km geen vasteland of eiland. Het is dan ook wel een aparte ervaring om zo ver van alles en iedereen af te zitten. Maar wanneer je in de supermarkt Heineken en zelfs een beugelfles Grolsch kunt kopen, besef je dat afstand tegenwoordig niet meer zo telt.

Maar dat was vroeger wel anders. Ergens tussen het jaar 400 en 800 kwamen de eerste bewoners vanuit Polynesie. In kleine bootjes verkenden ze een ontzettend groot gebied .Het is wel fascinerend te beseffen dat ze gebruik makend van de sterren hun route vonden. Het eiland, dat ongeveer zo groot als Texel is, werd bewoond door ongeveer 12 stammen, die vooral aan de kust woonden. Hun cultuur beleefde een bloeitijd tussen 800 en 1600. De vele beelden, die we nu hier aantreffen zijn daar de stille getuigen van en staan of liggen op plateaus ( ahu's ) en kijken naar het binnenland. Tussen 1600 en 1800 ging het slechter met het eiland en zijn bewoners. De beelden werden omvergegooid en de westerlingen kwamen.In 1722 op Paaszondag is het eiland herontdekt door de Nederlander Jacob Roggeveen.Vandaar de naam Paaseiland.

Er wordt veel gespeculeerd over de beelden en hun functie. Wel is duidelijk waar ze vandaan komen en hoe ze gemaakt werden. De vulkaan Rano Raraku is de oorsprong van haast alle beelden op het eiland, meer dan 500 stuks en bij de vulkaan zijn er ook nog ongeveer 400 gevonden. Deze beelden waren soms al klaar om getransporteerd te worden naar de kust of zijn nog maar half uit de rots gehakt. Het is een heel bijzondere ervaring om bij Rano Raraku tussen al die beelden rond te lopen. Je krijgt wel een heel goede indruk hoe er hier gewerkt werd. Meteen komt dan ook de vraag naar boven, waarom is het transport en het produceren van al die beelden zo ineens gestopt.

Men denkt dat de beelden (moai genoemd)opgericht werden bij de dood van een belangrijk lid van de stam en dat de grootte en de rode stenen hoed de status van de overledene aangaven. Het aantal Moai's en de grootte van de beelden gaven ook de gehele stam status, net zoals dat bij ons met veel pracht en praal in kerken het geval is. Vandaar ook dat men denkt dat in de "donkere tijden" op het eiland alle beelden neergehaald zijn om juist die status van de andere stammen te verlagen. Uiteindelijk stond er geeneen beeld meer overeind en de beelden die nu staand te bewonderen zijn, zijn daar allemaal na een restauratie geplaatst.

Op Orango, een ceremoniele plek hoog op de vulkaan werd elk jaar een wedstrijd gehouden. De birdmannen, elke stam had een afgevaardigde, moesten een soort triathlon doen. Eerst afdalen naar de zee, dan zwemmen naar een klein eilandje voor de kust, het eerste ei van een stern bemachtigen, terugzwemmen en nadat ze de krater weer hadden beklommen, dit ei aan een priester overhandigen. De stam van de winnaar leverde de koning voor het volgende jaar. Tenminste zo gaat het verhaal.

Op het eiland hebben we voor het eerst gefietst, een rondje eiland was ongeveer 52 km. Naast het bekijken van al die beelden, hadden we ook tijd voor het strand en wandeling naar kratermeren. Elke avond een zonsondergang vanaf onze camping, was een goed einde van de dag.