Rotorua en omgeving

Rotorua was wel even schrikken, wat een drukte! Het is blijkbaar een van de topics van het noordereiland en dus druk. Bij het toeristenbureau aangekomen word je allereerst de vraag gesteld wat je leuk vindt; historical, nature, actif. Alles is mogelijk ! We hebben het op nature en een bezoek aan een Maoridorp gehouden en hebben het bungi jumpen, de helikoptervluchten en de schapenboerderij maar niet gedaan.

Het gebied rond Roturua is vulkanisch zeer actief en dat ruik je al wanneer je de stad binnenkomt, er hangt nl. een zwavelgeur over de hele stad. Wij gaan op de fiets vroeg op pad. In het 27 km van Rotorua gelegen Wai-o-tapu nature park gaat de Lady Knox geiser om 10.15 uur spuiten en dat willen we niet missen. Nadat we bij de ingang een kaartje hebben gekocht, krijgen we te horen dat we weer enkele kilometers terug moeten rijden. Gelukkig zijn we nog op tijd en komen in een soort amphitheater terecht, waar al honderden mensen zitten te wachten met het fototoestel in de aanslag. We vragen ons al af of deze geiser echt zo punctueel is en of hij rekening houdt met de zomertijd. Dan komt de man die de tickets afscheurt ten tonele met een bekertje met 300 ml zeepsop, wat hij in de opening van de geiser gooit. Daarna gaat hij uitgebreid de geschiedenis van de geiser uitleggen en wanneer er veel schuim uit de opening begint te borrelen, excuseert hij zich en verlaat het toneel. Kort daarop produceert de geiser een waterkolom van 15 - 20 meter. Zo worden zelfs natuurverschijnselen, t.b.v. de toeristenindustrie gemanipuleerd. We voelen ons natuurlijk wel een beetje gefopt, maar gelukkig is er in het park zoveel moois en spectaculairs te zien, dat we dit op de koop toenemen. De ondergrond is zo actief, dat het hier overal borrelt en bruist en afhankelijk van de aanwezige mineralen gebeurt dat ook nog in vele kleuren. De meertjes stomen ook nog en ze lijken ons een beetje te warm om erin te zwemmen.

We fietsten vervolgens naar het Waimangu park, waar we een wandeling van enkele uren in een vallei maakten, met nog een aantal vulkanische kraters en meertjes. Terwijl we enthousiast waren over alles wat we zagen, liep een groep chinese toeristen keuvelend voorbij en had men alleen oog voor de bramen aan de struiken. Eenmaal in de bus terug gezeten keken ze hun ogen uit bij gebrek aan bramen. Rare jongens die chinezen.

Aan avondje naar een Maori dorp, Tamaki genaamd, stond ook op het programma. We worden bij de camping door een bus opgehaald en dan begint de show al direct. Onze buschauffeur Mark, vraagt ons naar onze herkomst en we leren direct de eerste Maori woorden, Kia Ora, wat o.a. goedendag betekent, maar ook hoe gaat het met je, prachtig en bedankt. We vragen ons af of de Maori soms aan een woord genoeg hebben. Met 4 bussen en 200 mensen komen we in het dorp aan waar we op traditionele wijze begroet worden met Kia Ora. In de Marae oftewel het ontmoetingshuis van de Maori wordt er voor ons gedanst en gezongen. Het is natuurlijk voor toeristen opgezet, maar we krijgen toch veel uitleg over hun cultuur en gewoontes. De tatouages op het gezicht bijvoorbeeld geven naast info over je afkomst ook je status in de stam weer. De laatste dans was een krijgsdans, waarbij veel lawaai gemaakt wordt, dat vergezeld gaat van drukke gebaren. Vroeger gebruikt om indruk te maken op de rivaliserende stam en nu nog in gebruik om indruk te maken bij aanvang van een sportwedstrijd. Daarna was er een buffet met hangi, een stoofpot in 4 uur klaargestoomd in de grond. In de bus terug werd het tijd om liedjes te zingen en elk land kwam aan de beurt. Dolle pret dus.