Quila Quina en trektocht in Lanin N.P.

Op 1 januari hebben we het eens rustig aan gedaan .We hebben alleen Hugo, de guardiaparque, om informatie over een tocht gevraagd, die we willen gaan maken langs een aantal meertjes in het Nationaal Park Lanin, vernoemd naar de vulkaan Lanin.
Zo´n parkwacht heeft het qua woning wel goed getroffen hier.Hij woont op de prachtigste plekjes.Hij is zelfs op zondag 1 januari bereid om uitgebreid uitleg te geven over de trek van 4 dagen, die we willen gaan doen. Hij noteert onze namen en paspoortnummer, dus dat zit wel goed.Verwacht hij soms dat we zullen verdwalen?

Op de camping wordt het drukker. Het is januari en dan beginnen de vakanties voor veel Argentijnen, wat drukkere campings oplevert. Een camping waar we helemaal alleen opstaan zal niet meer snel voorkomen. Maar daarvoor in de plaats krijgen we Argentijenen, die altijd wel zin hebben in een praatje en ons soms dagen later weer herkennen. Dat kan wel eens lastig worden, want dat is niet altijd wederzijds. Maar gelukkig is Evarien´s geheugen voor namen en gezichten goed (beroepsdeformatie; net zoals het controleren of iedereen weer terug is in de bus na een stop).

Na een groot gedeelte van de bagage achtergelaten te hebben op de camping gaan we op pad naar Lago Escondido( dit betekent verborgen meer ), met genoeg eten en een extra portie empanada´s. We moeten omhoog naar het meer, wat wij echter na Hugo´s uitleg feilloos weten te vinden. Na Huerquehue wel een opsteker.
Bij de eerste stop aan een riviertje moeten de empanada´s het al ontgelden. De rivieren zijn breed en te diep om met onze waterdichte schoenen doorheen te lopen, dus geregeld moeten de schoenen uit en lopen we hand in hand door de rivier, terwijl de een pas mag lopen wanneer de ander stevig staat tussen al die gladde stenen. Vanzelfsprekend hebben we dit niet kunnen vastleggen met de camara.

We komen 6 meisjes tegen, die de weg niet weten en met ons meelopen, een quad passeert ons en 2 landrovers halen ons ook nog in. Toch iets drukker dan we gedacht hadden. Na een prachtige wandeling, die gelukkig met dit warme weer door het bos gaat, vinden we een plekje op de vrije camping vlakbij het ¨Lago Escondido¨, waar het in het namiddagzonnetje nog goed zwemmen is. De groep vaders met zonen met de landrovers arriveren later, aangezien een boom over de weg was gevallen en een stuk van de weg had meegenomen, wat een mooi stukje teambuilding opleverde. De mannen hebben amper tijd om de tent op te zetten en gaan direct met hun hengels naar het meer om forel te vangen. Wij besluiten het bij pasta te houden en bekijken hun verrichtingen, terwijl de zon achter het meer ondergaat en een mooie zonsondergang laat zien. Geregeld springen de forellen hoog in de lucht om met een klap op het water te belanden. We weten niet of ze de vissers daarmee uitlachen of dat ze kijken waar de vissers nu staan, om vervolgens massaal naar de andere kant van het meer te gaan.

De volgende dag wordt een lange, van meer dan 8 uur lopen. Eerst door een dicht bos van bomen en bamboo naar een pasje en dan naar het Lago Lacar, dat we ver beneden ons al zien liggen. De route wordt met rood-wit lint aangegeven, waarop met zwarte letters peligrosso (gevaar) staat. Is dat een voorteken of moeten we de tekst maar negeren. We verdwalen maar één keer, door de activitieten van de koeien in dit gebied, die spontaan allemaal doodlopende paadjes maken. Om elkaar niet kwijt te raken hebben we nu allebei een fluitje bij ons, wat zeker zal helpen wanneer Hennie het fluitje aan zijn fototasje vastmaakt, dat hij bij Evarien achterlaat. Het wordt een prachtige tocht langs het meer naar een volgende vrije camping, waar een nieuwe guardaparque, Oscar genaamd ons rond negen uur verwelkomt. Na wel een hele korte wasbeurt in het meer stoken we een vuurtje en bereiden weer onze pasta.

De daaropvolgende dag zou een ontspannen dag worden, maar niets is zeker in dit land hebben we al gemerkt. Beetje bewolkt en een paar druppels vergezellen ons naar een prachtige waterval. Daarna kiezen we een verkeerd maar wel heel mooi pad door een haag van bamboe en wonderwel komen we toch op de goede route uit. Het is echter inmiddels wel stevig gaan regenen en eigenlijk waren we al wel een beetje gewaarschuwd door de teksten op informatieborden bij de waterval, die een gemiddelde neerslag gaven van wel 4000 mm op deze dichtbij Chili gelegen plek. Vandaag zou er eens hard gewerkt gaan worden aan dit gemiddelde. De camping haalden we nog redelijk droog, maar toen onze tent eenmaal stond en we water hadden gehaald was het ook maar beter om binnen of onder de luifel te blijven. Water halen was ook niet meer nodig, want een pannetje onder onze een punt van de luifel was zo gevuld. Dan maar eten, koffie en met een muziekje op onze MP3 speler de slaapzak in. We moesten wel muziek van een beetje geluidsniveau selecteren, die het gekletter op de tent kon overstemmen. De tent werd getest gedurende de hele nacht totdat het de volgende morgen om 11 uur even droog werd. We pakten razendsnel in en verlieten het gebied . Weer bij Lago Lacar aangekomen liet de zon zich ineens weer zien. Tijd voor een stop met een kop soep. Evarien gaat water halen in het meer en blijft wel heel lang weg. En wanneer met veel gekraak en een luide plons, een boom voor Hennie onzichtbaar, in het meer valt en hij Evarien niet kan vinden is het even niet zo leuk. Maar gelukkig komt Evarien even later nietsvermoedend van alle onrust aangelopen.
Als het daarna ook nog eens gaat regenen in Hennie´s hete kop soep, heeft hij het echt gehad. Slecht weer oké, maar regen in de soep is echt te veel! Maar al gauw wordt het prachtig weer, vinden we een restaurant met bife de chorizo en een biertje en nemen mensen ons mee in een busje over de gravelweg naar San Martin de los Andes, waar we om half negen aankwamen.

Zou het nog lukken om de camping te halen vandaag, we weten wat ons te doen staat.
We regelen snel een busje voor over 2 dagen, kijken op internet, pinnen bij de bank en kopen snel wat bij de supermarkt. Terwijl Hennie nog afrekent, ziet hij Evarien buiten een taxichauffeur zoenen. Wat krijgen we nou! Maar het blijkt dezelfde taxichauffeur te zijn, die ons vorige keer naar de camping bracht en even later krijgt Hennie ook 2 dikke zoenen als begroeting en natuurlijk ook voor het nieuwe jaar. Dat is ook Argentinie. Wanneer je in de bus een tijdje met iemand praat, krijg je bij het afscheid gewoon een omhelzing en een zoen, man of vrouw, maakt niet uit. Nog dezelfde avond staan we op de camping van Quila Quina bij het vuur met een wijntje. Toch wel een plek waar we ons beter thuis voelen dan in de nu drukke stad.
Na 2 dagen gaan we verder naar het gebied van de siete (7) lagos, wat ¨een must¨ is in Argentinie, hoewel wij ervan overtuigd zijn dat er massa´s mooie meertjes zijn buiten die zeven.