Fietsen Motueka- en Buller Valley en Westcoast

Na de "top of the hill" experience, zoefden we in een half uurtje naar beneden en na boodschappen in Motueka, namen we de weg door de Moutueka valley het binnenland in.
Het is een brede vallei met veel fruitteelt en wijngaarden, met ditmaal een lekker vlakke weg en zowaar de eerste herfstkleuren. We stopten na een lange dag in Woodstock en kregen een heel rustig kampeerplekje in een wei tussen de ganzen bij een B & B. De volgende dag over voornamelijk lekker rustige weggetjes naar St. Arnaud, aan de rand van het Lake Nelson Nationale Park.

We rijden hier in N. Zeeland, bij gebrek aan snelwegen, op dezelfde weg als al het andere verkeer. Dat betekent dat er wel eens een truck heel dichtbij kan komen, want afremmen hebben ze niet geleerd hier. Hennie vroeg een chauffeur, die iets verder gestopt was bij een wegrestaurant: "Where did you get your license, free with 10 liters of petrol? " Hij plette onze fietsen nog net niet, maar was wel verbazend snel uitgestapt en elk derde woord begon ongeveer met een F.... Volgende keer toch maar de wat zachtere benadering proberen!!

In het plaatsje St. Arnaud, 4 hotels, een camping en een benzine station/general store, zijn we een paar dagen gebleven op de D.O.C. camping aan het meer. Terwijl meer dan 1000 mountainbikers een tocht maakten door de omgeving namen wij een dag rust, wandelden wat langs het meer en zochten bepakt met wijn en toast een bankje op met een uitzicht. Dit was tevens ons eerste contact met de sandflies. Waarom heeft niemand ons daar iets over verteld ???behalve Joe en Steve uit Hicks Bay ("Those nasty sandflies")en Evelien op ons weblog maar toen waren we inderdaad al in oorlog met ze. Het zijn rotvliegjes, die je weten te vinden zo gauw je stil gaat staan of zitten. Ze bijten en zuigen je bloed en zijn altijd uit voorraad leverbaar. Er zijn allerlei middeltjes op de markt, maar die werken maar matig. De sandflies zijn waarschijnlijk de reden dat de N. Zeelanders zo actief zijn, want zo gauw ze stoppen worden ze aangevallen.

We fietsen verder langs de rivier de Buller, die de basis heeft bij de overloop van het Nelson Lake en een paar honderd kilometers verder uitmondt in de Tasman Sea. Het is een prachtige tocht door ruige valleien en beboste hellingen. Volgens het infofilmpje kan de Buller een beest zijn, maar nu kabbelde hij rustig voort. Hier zijn ze gewend alles een beetje spannend te brengen in schreeuwende folders en het was voor ons wel even zoeken naar die "gorge" die men ons beloofd had. We kampeerden in Leyl, alleen een camping, wassen bij de kraan, maar wel rust en een prachtige sterrenhemel. De dag erop ging gepaard met wat regen, maar dan heb je ook eens de tijd om de bezigheden van de mensen in een General store te volgen. Ze hebben natuurlijk koffie, pies etc, maar verzorgen ook de post en zijn contactpersoon voor van alles en nog wat.

Na al dat binnenland is de West Coast wel een aangename verandering van landschap. We hadden mazzel, prachtig weer, terwijl het hier meters kan regenen. Fietsend langs de Westkust rijden we soms langs een baai, maar ook vaak hoog boven de rotsen, met een prachtig uitzicht op de ruwe zee. We blijven enkele dagen in een Backpackers Hostel, waar we een kamer hebben en verder gebruik kunnen maken van een grote gemeenschappelijke ruimte en keuken. Of je zit lekker op het terras, de tuin of in de spa, een badkuip met water van zo'e 35 øC, waarin N. Zeelanders 's avonds liggen te dobberen.

Eerste stop Punakaiki, bij de pancake rocks, een rotsformatie die je niet mag missen. Bij zonsondergang op zijn mooist.
We wandelen wat in het Pararoa N.P., met een echte gorge. De wandelingen hier zijn echt goed aangegeven, het pad is onderhouden en breed en wanneer er de kans is dat je het ook maar iets gevaarlijk wordt staat er een bordje met "warning" en is er zelfs een hekje naast het pad geplaatst. We vragen ons af hoe de alpen er uit zouden zien met zo'n beleid.

We fietsen door naar het plaatsje Greymouth, waar we de bus nemen naar de Fox Glacier.

Wordt vervolgd.