Tocht op de Fox Glacier

Het voordeel van N. Zeeland is dat alles is te regelen en vaak ook op het moment wanneer je dat zou willen. We komen 's avonds om 8 uur aan met de "atomic shuttle", een 16 persoonsbusje met aanhanger, krijgen een slaapplaats in een huis in het dorp en boeken voor de volgende ochtend nog even een gletsjertocht. Dat is een hele belevenis.

's Ochtends om 8.30 staan we met z'n vijven in de "boot room", om schoenen en kleding te passen, waarna we met een busje naar de gletsjer gaan. De gletsjer groeit 1 meter per dag, terwijl 90 - 95 cm smelt. Resultaat een groei van zo'n 5 - 10 cm per dag, wat met de global warming niet slecht is natuurlijk. Natalie is onze gids en legt ons uit dat deze onderneming niet zonder gevaar is. We lopen eerst een stuk door het regenwoud en moeten een stuk met rotsen oversteken, met een "afgrond" naast het pad. Gelukkig er hangt een kabel en we volgen natuurlijk de instructies van Natalie op om altijd met een hand de kabel vast te houden en vooral dicht bij elkaar te blijven. Avontuur kun je ook maken denken we en hobbelen relaxed omhoog.

Eenmaal aan de rand van de gletsjer binden we de crampons onder en krijgen instructie hoe te lopen. Lekker stampen met de benen van elkaar is het devies, zodat je vast in het ijs staat. Het gaat eerst wat onwennig, maar al gauw stappen we achter onze gids aan. Natalie maakt met een ouderwetse pikhouweel een pad voor ons en moet aan het einde van de dag aardig op zijn. Het grappige voor haar is ook dat het landschap er elke dag anders uit ziet en een route van gisteren, vandaag niet meer mogelijk kan zijn. We kijken in mooi blauwe spleten in het ijs en zien hoe afhankelijk van de helling van de valleien, het ijs scheurt. Het summum is de route door een tunneltje van ijs, waarbinnen de mooiste kleuren blauw te zien zijn. Voor thuis nog een foto met de houweel, hoewel geen slag geslagen. We lopen langs de voorkant van de gletsjer terug en ervaren hoe groot die muur van ijs is en wat de kracht ervan is wanneer je al de rotsen ziet die vooruit geschoven worden.

Om 3 uur 's middags zijn we weer terug in het dal en krijgen nog een certificaat mee. Hoewel ik dacht dat Sanquin heel ver weg was, moest ik toch wel even denken aan die stapel certificaten in mijn bureaula. Deze kan er vast nog wel bij.

De volgende ochtend vroeg fietsen we nog een keertje naar het Matheson Lake, waar je bij zonsopkomst prachtig de bergen Mt. Cook en Mt. Tasman ziet reflecteren. We volgen de bordjes naar Reflection Island en jawel hoor ze staan er mooi in te spiegelen. Alleen die eenden zorgen voor rimpeling op het water.