Terug in Teruel!

Zo, we zijn weer terug in het mooie middeleeuwse stadje Teruel. Het is boven de 25 graden en echt terrasjesweer. Hetzelfde hotel, om de hoek van het plein waar alles gebeurd en "Granier" is te vinden met koffie en allerlei lekkers. Vanmiddag was er op het plein nog een uitvoering van het plaatselijk conservatorium. Onder het publiek natuurlijk veel trotse ouders.

Vanuit Teruel zijn we vorige week vertrokken over de Via Verde "Ojos Negros". Het is een oude spoorlijn die vanuit de mijnen, noordelijk van Teruel naar de kust bij Valencia loopt. Toen begin 1900 de mijn geëxploiteerd werd zocht men naar vervoer van de kolen naar de kust. Er lag al een spoorlijn, maar het gebruik daarvan werd te duur bevonden en daarom werd er door de mijnbouwmaatschappij een eigen spoorlijn aangelegd, vaak vlak naast de al bestaande spoorlijn. Uiteindelijk werd deze in 1972 voor het laatst gebruikt en is nu een prachtige Via Verde. We hebben in twee dagen ongeveer 120 km van de route gereden tot het plaatsje Navajas. We fietsten door valleien van rode aarde, door boomgaarden met olijf- en amandelbomen, door bossen en over hoogvlaktes. Altijd was er genoeg te zien en we hadden geluk, nadat we vanuit Teruel (920 meter) de eerste 30 km moesten klimmen naar ca 1200 meter, ging het daarna alleen maar bergaf. Dat is met een helling van een paar procent heel ontspannen fietsen. Hier ook weer lange tunnels en hoge viaducten. De eerste avond kwamen we aan bij een stationnetje met een paar huizen, Estacion Mora de Rubielos. Aangezien de volgende slaapplaats 20 km verderop was vonden we het wel een goed idee om naar een hostel op zoek te gaan. We vonden een hostel, maar deze leek gesloten te zijn. Nu is dat in Spanje niet altijd duidelijk en na wat rammelen aan de deuren kwam een omaatje naar buiten en jawel hoor we kregen een kamer. Ze herhaalde voortdurend dat het crisis is in Spanje en dat ook het hotel last heeft van de crisis. Dat hebben we geweten. Het was binnen steenkoud en de verwarming liet het afweten. Mevrouw had het helemaal niet koud liet ze weten, dus waar hadden we het eigenlijk over. Uiteindelijk bleek er ook nog een dochter te zijn die voor een maaltijd kon zorgen. Beetje wereldvreemd, maar de maaltijd was goed.Het hoofdgerecht had ze nog maar net voor ons neergezet of ze kwam al vragen wat we voor dessert wilden. Het stationnetje lag voor het hotel en we hebben niemand er op kunne betrappen met de trein te willen reizen. Wel werd er via de intercom op het perron geregeld gewaarschuwd om niet te dicht bij de rails te gaan staan, terwijl er geen trein te bekennen was. De crisis duurde nog voort tot de volgende ochtend. Het ontbijt bestond uit twee kopjes thee, 6 schijfjes geroosterd stokbrood en een eierdopje met marmelade. Toen we vroegen om nog meer brood en kaas, bleek dat toch echt niet bij het ontbijt te horen. Afijn, even later de fietsen gepakt en toen we uitgezwaaid werden liet oma toch nog weten dat "aqui es tu Casa", oftewel hier is je thuis. Nou, daar moeten we nog wel even crisisberaad over hebben natuurlijk.

We reden via een prachtig dal verder en genoten, totdat we op een stuk kwamen waar de rode aarde weggespoeld was en er een dikke laag op het pad lag. Nu hadden we in het museum van Teruel al gezien dat die aarde prachtig gebruikt kan worden voor pottenbakken, maar nu bleek dat het ook perfecte remblokjes zijn. Het plakte lekker aan onze banden en verzamelde zich tussen band en spatbord. Evarien kwam helemaal niet meer vooruit en we moesten ter plaatse de wielen eruit halen en de modder verwijderen. Toen we weer een tijdje op de fiets zaten en ik meldde dat we bergaf gingen, was Evarien het er toch niet helemaal mee eens. Bleek ze last te hebben van het " Ilona-effect " en remde het achterwiel constant. Op 1 mei kwamen we nog in het plaatsje Barracas, waar men bezig was de hele hoofdstraat om te bouwen. Overal werden stalen hekken en containers geplaatst. Bleek er om 0.00 uur een stier losgelaten te worden en kon je dan natuurlijk je mannelijkheid tonen. Ik had mijn stalen ros al en dat leek me voldoende. Dus maar snel doorgefietst.

In Navajes waren we drie nachten op de camping . De eerste nacht in de tent, maar aangezien het de hele nacht windkracht ++++ was en we geen oog dicht deden, hebben we die plek ingeruild voor een huisje voor verder verblijf. Was een goede keus en vanochtend konden we uitgerust verder. De camping lag aan de Via Verde en vlakbij het station en had een restaurant met een uitgebreid menu voor € 12,-. Kortom een perfecte plek voor een rustdag.

Verder fietsen wilden we niet, aangezien het laatste deel van de route naar Valencia minder leuk was. Vandaar dat we voor een dagje de trein namen naar Valencia. 5 kwartier in een boemel en we waren op station Valencia Nord, gelegen in het zuiden van de stad. Valencia is een mooie en relaxte stad, hoewel na de bergen is elk stadje al gauw druk natuurlijk. Mooie kerken, gezellige pleinen met terrasjes, een grote overdekte markt en een oud beursgebouw. Vooral dat beursgebouw met een zaal met mooie gedraaide pilaren vonden we prachtig. We hebben er ook de treinreis terug naar Teruel geboekt. Dat was maar goed ook, want op de stationnetjes onderweg zijn alle loketten gesloten en de conducteur wilde toch eerst wel weten of we gereserveerd hadden, voordat we vanmiddag in mochten stappen.

Zo het is nu half 10 en tijd om de stad weer in te gaan. De restaurants waren om 8 uur allemaal nog gesloten en we wagen een tweede poging. Het is tenslotte Spanje en dan eet men 's middags of 's avonds na half tien. Morgen gaan we weer verder. Na 42 km fietsen moeten we dan aankomen in het middeleeuws Moorse stadje Albarracin, alweer wereld erfgoed.