Nationaal park Torres del Paine

We zijn nu een dag terug van een trektocht van een week in het Nationale Park ¨Torres del Paine¨ in het zuiden van Chili.
En hoewel jullie dit misschien niet helemaal begrijpen, we zijn echt toe aan een dagje vrij tijdens deze reis.
Dus wat flaneren op de boulevard, Capuchino met chocoladetaart in een cafeetje met uitzicht over de baai en de besneeuwde bergen in de verte en dadelijk Sopa de Mariscos en zalm.
Even bijkomen van een week wandelen en iedere avond pasta als maaltijd.

Het was een onvergetelijke tocht in het park.
We gingen bepakt met kilo´s eten er naar toe en installeerden ons op een camping bij een berghut.
Vandaaruit wilden we naar Gletsjer ¨Grey¨, die uitmondt in een meer. Al snel na de start begon het te sneeuwen en we moesten wel even denken aan kerst en aan de 50 cm sneeuw die een tijdje terug in Nederland is gevallen. Maar het viel mee, na een uurtje kregen we door de wolken heen een prachtig uitzicht op de gletsjer en het meer, waarin overal blokjes ijs dreven van een enkele tot tientallen meters. Wanneer je dat voor het eerst ziet denk je dat iemand blauw geschilderd piepschuim in het meer heeft gegooid. Langs het meer liepen we verder totdat we bovenop de gletsjer konden kijken.
Omdat de grond onder de gletsjer afloopt, breekt het ijs en zie je een wirwar van brokken aan de rand van het meer staan, die gedoemd zijn er in te vallen. Dat afbrokkelen van die ijsblokjes gaat met veel lawaai gepaard.
Na 10 uur waren we weer terug bij onze tent.

Torres del Paine wordt gevormd door een bergketen, met toppen tot 3000 meter, met een aantal dalen, die diep in het gebied doordringen. Een tweede tocht het gebied in bracht ons naar de Gletsjer Francess.
In ons tentje hoorden we ´s nachts naast het geraas van de rivier af en toe een donderend geraas. De nacht was helder, wat zou dat nu kunnen zijn? De volgende dag, toen we uitzicht op de gletsjer hadden begrepen we wat het was. Met geregelde tussenpozen kwam er een lawine naar beneden,van een afstandje een prachtig gezicht. Uiteindelijk kwamen we in een dal terecht waar 360° om ons heen alleen maar bergen , gletsjers en veel sneeuw te zien was. Prachtig, maar in dit landschap en met het weer dat elk moment kan wisselen voel je je wel heel klein.

Naast al die bergen liepen we langs vele meertjes en door mooie oerbossen. Het is voorjaar en planten zijn er in overvloed. De eerste dag kwamen we een dolgelukkige 70 jarige engelse¨botanist tegen, die in een paar uur al 6 soorten orchideeen had gevonden. Hij ging een voor een uitleggen hoe ze eruit zagen en dat hielp. We hebben er 5 ontdekt.

De Torres, een aantal granieten zuilen van honderden meters hoog hebben we voor het laatst bewaard. We overnachten in een campamento in het bos, waar het met natte sneeuw na de pasta met tonijn in vissoep en een meegebracht wijntje al snel koud en bedtijd was. Maar dat is niet zo´n probleem. Je kunt dan of luisteren naar de vogels of een muziekje op je MP3 speler selecteren en lekker wegdoezelen. Hoewel dat niet zo handig en je batterij de volgende dag leeg is.

In het park liggen een aantal berghutten, wat als voordeel heeft dat je kunt douchen en ´s avonds in een warme hut een drankje met mede wandelaars kunt drinken.

Het is moeilijk om uit te leggen hoe prachtig dit park is, maar hopelijk spreken de foto´s een duidelijke taal.

Wij gaan morgen naar El Calafate in Argentinie en een andere gletsjer opzoeken en verder nog wat wandelen.

Nu wordt het tijd voor zalm met een Chileens wijntje